...Με τη Σιωπή

μια παράσταση βασισμένη στο θεατρικό έργο του Alejandro Casona

για δεύτερη χρονιά, αν δεν απατώμαι πέρυσι παιζόταν με το τίτλο "Χορεύοντας στη σιωπή" ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη είναι πιο ταιριαστός. Γιατί πραγματικά η ζωή αυτής της οικογένειας, των ανθρώπων γύρω της, των φαντασμάτων της, είναι σαν ένας χορός. Χορός που καθορίζεται, δημιουργείται, στοιχειοθετείται, οριοθετείται από τη σιωπή. Χορογραφείται ουσιαστικά από αυτήν τη σιωπή, τη σιωπή του ενός μέλους της, την εκκωφαντική σιωπή αυτού που διαφέρει, που επικοινωνεί αλλιώς, που αναζητά άλλα, που ζει αλλού, απροσέγγιστος από όλους, εξόν της άλλης "διαφορετικής".
"Όλα θα μας τα συγχωρούσανε αλλά όχι να διαφέρουμε"

Το παιδί που δεν μιλάει όχι γιατί έχει κάποιο φυσιολογικό πρόβλημα αλλά... ποιός ξέρει. Ίσως δε θέλει να συμμετάσχει, δεν τους νοιώθει δικούς του, γιατί να μιλήσει τη γλώσσα τους; Επικοινωνεί με το δικό του τρόπο με τη θεία του, κι αυτό του αρκεί. Ο έρωτας ίσως να προλάβαινε να ξεκλειδώσει την άρνηση του να ενταχθεί, αλλά τελικά οι περιστάσεις τον αναγκάζουν να ενταχθεί αρνούμενος.

Η θεία, που εγκαταλείφθηκε από τον αρραβωνιαστικό και ζει στη ψευδαίσθηση ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει, περιμένοντας ένα γράμμα, ελπίζοντας, φτιάχνοντας μια ψευδαίσθηση, τόσο μα τόσο εύθραυστη, που κάθε στιγμή πρέπει να διαγράφει αυτά που την απειλούν, να επιλέγει τι από τη τωρινή στιγμή θα κρατήσει ώστε να μη διαλύσει το οικοδόμημα που έχει κτίσει. Και η εμμονή, η αιτιολόγηση, τέτοια που να αντέχεται. Γόμα στο χέρι και διαγραφή, ξανά και ξανά.

Ο πατέρας, πνιγμένος στα χρέη, εγκλωβισμένος, παραπαίει μεταξύ της μίας δράσης και της άλλης, πότε εκμεταλλευτής αγριάνθρωπος ορμώμενος από εγωιστικά κίνητρα και το ερωτικό του πάθος, πότε θυμούμενος και κινούμενος από ένα βαθύ δέσιμο με το παιδί του, το αίμα του. Η πιο ανθρώπινη ίσως προσωπικότητα του έργου, αν και η αλήθεια του με θλίβει, αλλά τι να κάνουμε έτσι είμαστε οι άνθρωποι, και καλοί και κακοί, και αντιστεκόμαστε στα πάθη μας και τις περισσότερες φορές ενδίδουμε.

Η υπηρέτρια που αρπάζει την ευκαιρία να γίνει κυρία, τόσο ανθρώπινη και αυτή μέσα στον εγωισμό της, τι θέλει έτσι κι αλλιώς που είναι τόσο τρομερό; να βελτιώσει τη ζωή της, γιατί να αφήσει άλλους, που ούτως ή άλλως, είναι ολίγον τι ζαβλακωμένοι μέσα στις ψευδαισθήσεις τους και δε ζούνε πραγματικά, σωστά;, γιατί να αφήσει αυτούς να της στερούν την ευτυχία της; αυτή τουλάχιστον ξέρει πως να χαρεί, εκείνοι δεν έχουν ιδέα, σπαταλάνε τα δώρα τους, τα "εφτά μπαλκόνια" δεν τους ήταν αρκετά...

Και μη ξεχνάμε τα φαντάσματα, που δεν είναι απειλητικά, όχι, απλά συντροφεύουν, παρατηρούν τα δρώμενα της ζωής των ζωντανών, κατανοούν, και δεν υποφέρουν πιά, απλά υφίσταται σε έναν παράλληλο κόσμο. Δε προσκαλούν στο κόσμο τους αλλά γαλήνια υποδέχονται. Και ο θάνατος είναι απλά πέρασμα στην επανασύνδεση με αυτούς που ανήκεις. Και τα πάθη των ζωντανών απλά απαραίτητες διαδικασίες. Αισιόδοξη προσέγγιση δε λέω.

Προσωπικά βρήκα τη παράσταση συγκλονιστική, και η ερμηνεία της κ. Παπακωνσταντίνου πραγματικά με άγγιξε. Ευχαριστήθηκα το κείμενο, ευχαριστήθηκα το στήσιμο, ευχαριστήθηκα την ατμόσφαιρα, γενικά ευχαριστήθηκα τα όλα.



Σκηνοθεσία (και διασκευή): Νίκος Καραγέωργος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κώστας Αρζόγλου, Υρώ Λούπη, Άννα Μονογιού, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Βασιλόπουλος, Σταύρος Μοίρας, Ειρήνη Ράπτη, Ελένη Αποστολοπούλου

Στο θέατρο Βεάκη