The Black-Eyed

Της Betty Shamieh

Ερωτήσεις χωρίς απαντήσεις.
Απαντήσεις χωρίς ερωτήσεις.


Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία τεσσάρων γυναικών, Παλαιστίνιες όλες τους. Νεκρές. Στον παράδεισο οι τρείς τους να αναζητούν τους σημαντικούς άντρες της ζωής τους, τους μάρτυρές τους, η τελευταία, μάρτυρας η ίδια, αλλά τόσο άστοχα.

Πες μου το όνομα σου, να καταλάβω γιατί είσαι εδώ.
Πες μου την ιστορία σου.

Οι ιστορίες τους, η ιστορία της Παλαιστίνης; Όχι. Απλά η ιστορία του πολέμου, του οποιουδήποτε πολέμου και των καταστραμμένων ζωών. Η Δαλιδά, υποκρίθηκε αγάπη για τη πατρίδα της, ή, αγάπησε και πρόδωσε την αγάπη της, τον εαυτό της για τη πατρίδα της. Φόνισσα; Του Σαμψών ή της Δαλιδάς;
Η Ταμάμ, βιασμένη μπροστά στον αδερφό της, τον αδερφό που τελικά χάθηκε στη μάχη. Γιατί να πρέπει να χάσουμε αυτούς που τόσο αγαπάμε. Να συνεχίζουμε τη ζωή δίχως τους;
Η παλαιστινιακής καταγωγής Αμερικανίδα, τι ειρωνεία, να τη σκοτώσουν Παλαιστίνιοι τρομοκράτες. Αυτή, που ήθελε με τη δουλειά της να δείξει ότι οι Παλαιστίνιοι μπορούν να είναι κάτι περισσότερο από θύματα πολέμου. Αυτή, που δε πρόλαβε να ζήσει. Που είναι ο άντρας που δε πρόλαβε να αγαπήσει, τα παιδιά που δε πρόλαβε να κάνει, τα κτίρια που δε πρόλαβε να κτίσει. Διαγραφή.
Η Αίσα, ζώστηκε τα εκρηκτικά και ανατινάχθηκε, παίρνοντας μαζί της όχι τους εχθρούς (μα ποιους εχθρούς;) αλλά ένα κοριτσάκι. Και ναι έχει την ανταμοιβή που της οφείλεται, αλλά τι να χαρεί; Θυμάται το χαστούκι που δώθηκε στη κορή που δεν έφταιγε.
Το βλέμμα του κοριτσιού που δέχεται το χαστούκι και λέει 'Ποτέ δε θα ξεχάσω τι μου έκανες χωρίς να φταίω." Το αυτόν και για όλους τους άμαχους.

Πες μου το όνομα σου, να καταλάβω γιατί είσαι εδώ.

Πώς να καταλάβεις τα ακατανόητα;

Πώς να επιβιώσεις σε ένα κόσμο βίαιο χωρίς να γίνεις βίαιος;
Η λέξη κλειδί, επιβίωση.
Επιβίωση για την επιβίωση, όπως όπως, γιατί δεν υπάρχει επιλογή.
Και ξέχασε τα άλλα. Δε σε παίρνει να σκέφτεσαι τα άλλα.
Ότι μας τρώει τα σωθικά πασχίζουμε να το ξεχνάμε.
Κάνεις λοιπόν ότι πρέπει για την επιβίωση. Και ας χάσεις εαυτό, ζωή, όνειρα στη πορεία. Μόνο να, δε ξεχνάς. Κι έτσι μετά αναζητάς με πάθος να βρείς τους μάρτυρες σου, να απαντήσεις τα αναπάντητα, να εξηγήσεις τα ανεξήγητα.

Διαβάζω στο πρόγραμμα ότι Black-eyed είναι τα ουρί του παραδείσου, οι εκατό παρθένες που σύμφωνα με το Κοράνι είναι η ανταμοιβή των μαρτύρων του Αλλάχ. Η ανταμοιβή για τη θυσία της ζωής σου για έναν αγνό απώτερο στόχο.
Κι όμως.
Όταν δίνεις έτσι τη ζωή σου είναι σα να λες ότι δεν έχει αξία.

Ειπωμένο από την Ταμάμ, και έπειτα η ίδια δηλώνει,
«Δε σκοτώνουμε ποτέ. Τελεία και παύλα.»
Ανεξαρτήτως των λόγων. Αυτή που τη βιάσανε μπροστά στον αδερφό της μπορεί και το λέει. Μπορεί και αναγνωρίζει το πολύτιμο της ζωής. Για όλους. Τους βιαστές, τους εχθρούς, όλους.

Μια υπέροχη παράσταση, ωραίο κείμενο, δυνατοί μονόλογοι, καλές ερμηνείες, με σκηνοθεσία και φωτισμούς που αναδεικνύουν την ουσία του κειμένου. Έργο βαθιά πολιτικό, όχι τόσο για το Παλαιστινιακό, αλλά για τη βία, το άστοχο και το άσκοπο της βίας.


Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Παίζουν οι ηθοποιοί: Άννα Κουτσαφτίκη, Καλλιρόη Μυριαγκού, Ευδοκία Στατήρη, Στέβη Φόρτωμα

Στο θέατρο Φούρνος