Μαυροπούλι

Του Ντειβιντ Χάροουερ

Δεκαπέντε χρόνια μετά τη σεξουαλική της αποπλάνηση η Ούνα βλέπει μια φωτογραφία του Ρέυ, τώρα Πήτερ. Το χαμόγελο του στη φωτογραφια, η αίσθηση ότι αυτός τώρα συνεχίζει τη ζωή του, την ωθούν να πάει να τον βρει και να τον αντιμετωπίσει.

- Έχεις ξεχάσει
- Ζω τη ζωή μου, μια καινούργια ζωή επειδή έχασα
- Εγώ εξέτισα τη ποινή, εξέτισα τη δικιά σου ποινή, για δεκαπέντε χρόνια. Έχασα τα πάντα. Εγώ το ξαναζώ κάθε μέρα.
- Δε μπορεί να το σκέφτεσαι κάθε μέρα.
- Δε χρειάζεται να το σκέφτομαι. Είναι εκεί.

Έναυσμα η οργή, με εκείνον που μπορεί και προχωρά; με τον εαυτό της που δε μπορεί να προχωρήσει; με εκείνον γιατί ήταν ο θύτης; με τον εαυτό της που έγινε το θύμα;

Στα δώδεκα της τον ερωτεύτηκε, τον διεκδίκησε. Εκείνος, σαραντάρης, ενήλικας, όφειλε να τη προστατεύσει, όφειλε να προσπεράσει. Είναι ο νόμος. Ήταν άρρωστο, απαίσιο, φρικιαστικό που δε προσπέρασε, που άδραξε την ευκαιρία. Κανένας δεν αμφισβητεί αυτό. Ο Ρευ μετά πάλεψε με τον εαυτό του, να κατανοήσει, να πεισθεί ότι δεν είναι τέρας, ότι δεν είναι ένας από «αυτούς». Φρικαλέα η πράξη του, το ξέρει και πώς να τη δικαιολογήσει. Όχι στους άλλους, στον εαυτό του. Πώς να ζήσει με τον εαυτό του αν είναι όντως ένας από «αυτούς». Ψάχνει στα συμπτώματα, ψάχνει επιχειρήματα που θα δείξουν ότι όχι, μόνο για εκείνη το έκανε, ποτέ δε θα το έκανε με άλλο παιδί. Προσπαθεί να πείσει και την Ούνα, έχει ανάγκη να τη πείσει. Έχει ανάγκη τη κατανόηση της. Τη συγχώρεση της.
Την αγάπησε, κι εκείνη ήξερε πιο πολλά από έρωτα από ότι εκείνος. Ήξερε τι ήθελε.

Τότε, που το ζήσανε. Ηταν και οι δύο ερωτευμένοι. Τη στιγμή που το ζούσαν δεν ήταν φρικαλέο. Όχι. Μετά όμως, μετά ήρθε η συνειδητοποίηση της πράξης, και για τους δύο. Εκείνη συνειδητοποιεί ότι κακοποιήθηκε, ότι την "εκμεταλεύτηκαν"; Εκείνος, ήξερε ότι δεν έπρεπε όταν συνέβαινε, ανίκανος όμως να ακολουθήσει τους νόμους, των ανθρώπων, της δικιάς του ηθικής.

Και όπως γράφει και στο πρόγραμμα, " ένα κομμάτι τους ξέρει και πιστεύει ότι ανάμεσα τους υπήρχε μια σχέση αμοιβαιότητας και καλής πίστης". Είναι όντως έτσι; ή έχουν ανάγκη έτσι να πιστεύουν, γιατί μόνο αν έτσι πιστεύουν μπορούν να επιβιώσουν;

Και τελικά τι ήταν αυτό που της κατέστρεψε τη ζωή;
Η κακοποίηση αυτή κάθε αυτή;
Η αντιμετώπιση μετά από τον περίγυρο;
- Εσύ με έκανες φάντασμα, Οι άνθρωποι μιλούσαν για μένα σαν να μην ήμουν εκεί. Δε με άφηναν να μιλήσω.
Η ερωτική απογοήτευση;
- Με άφησες μόνη. Με άφησες ερωτευμένη.

Η μήπως όλα μαζί;

Το έργο δε δίνει απαντήσεις, ο συγγραφέας όπως διαβάζω και στο πρόγραμμα μπορεί μόνο να καταθέσει αυτή τη μεγάλη αλήθεια:
«Οι άνθρωποι και οι σχέσεις τους είναι πιο περίπλοκοι από τους γραπτούς νόμους που έχουν φτιαχτεί για να ορίσουν τις σχέσεις μεταξύ ζωντανών ανθρώπων»

Και μένει στο καθένα μας να ορίσει, να σκεφτεί, να επαναπροσδιορίσει, να αναλογισθεί, και ίσως, ίσως να αποφασίσει, ότι τελικά πολλά πράγραματα δεν είναι ούτε μαύρα, ούτε άσπρα, και να αντιμετωπίσει το κόσμο "μας" λιγότερα απόλυτα, με λίγο περισσότερη κατανόηση.

Η παράσταση μου άρεσε πολύ και τη συστείνω ανεπιφύλακτα. Εξάλλου ο κ. Καταλειφός είναι από τις μεγάλες μου αδυναμίες, και για την ωριμότητα του ως ηθοποιός και για τις επιλογές του. Μου άρεσε και το σκηνικό, με τα σκουπίδια παντού. Σαν τις σκέψεις μας, τις ιδέες μας, τις προκαταλείψεις μας ένα πράγμα που βρωμίζουν τη ζωή μας. Κάτι από τους Βρικόλακες του Ιψεν ίσως. Ίσως πάλι όχι.

Να κρατήσω μια φράση που χτύπησε κέντρο για να θυμάμαι

Οι μεγάλοι λένε ψέματα. Θέλουν πράγματα από τους άλλους και λένε ψέματα για να πάρουν και, και δεν ξέρουν καν ότι λένε ψέματα. Δεν ξέρουν καν τον εαυτό τους.




Σκηνοθεσία: Βικυ Γεωργιάδου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Καταλειφός, Μαρία Καλλιμάνη, Φαίδρα Χατζηκωνσταντή

Στο Απλό Θέατρο – Νέα Σκηνή