Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

Ντα

του Hugh Leonard

Ο Τσάρλι, μετά τη κηδεία του πατέρα του Ντα, ξεκαθαρίζει τα πράγματα και το σπίτι του αποθανόντος πριν επιστρέψει στη ζωή του. Εκεί τον επισκέφτονται, φαντάσματα του νου του, ο πατέρας του, η μητέρα του και ο εαυτός του ως παιδί. Αναβιώνει σκηνές του παρελθόντος του και τις βλέπει πιά με άλλο μάτι, αποστασιοποιημένο και κριτικό, αλλά και κουβεντιάζει με το πατέρα του βρίσκοντας απαντήσεις που είχε μέσα του αλλά δεν τις είχε δει ως τώρα.

Στη μέση της ζωής του αναρωτιέται για τη πορεία του. Το παρελθόν τον κοροιδεύει. Ο μικρός Τσάρλι δηλώνει απογοητευμένος που τον γνώρισε, αυτός έχει όνειρα, έχει ακόμη πίστη στη δυνατότητα του να τα εκπληρώσει, γιατί του καταρρίπτει τη ψευδαίσθηση;

Συνειδητοποιεί το βάθος της σχέσης του με το πατέρα, ρωτάει γιατί ποτέ ο Ντα δε δέχθηκε κάτι από αυτόν, γιατί ότι του πρόσφερε το φύλλαξε άθικτο. Πως θα ξεπληρώσει το χρεος του; Και κατανοεί ότι αυτό το χρέος, αυτή τη σχέση, θα τα κουβαλάει πάντα μέσα του, δε μπορεί να ξεφύγει. Θέλει; Η αρχική αποδοκιμασία που έδειχνε για το πατέρα του και τη στάση ζωής του μετατρέπεται σε αποδοχή. Ο Ντα έζησε, πρόσφερε, έφυγε γεμάτος, να πάει να βρει τη γυναίκα του. Και ο Τσάρλι, έτοιμος πιά να επιστρέψει στη ζωή του, με μια νέα γνώση, καλά χωνεμένη

Μόνο όποιος αγαπάει πραγματικά, ασχολείται μαζί σου


Μιά καλοστημένη και προσεγμένη παράσταση με εξαίρετους τους Γιώργο Μιχαλακόπουλο και Έρση Μαλικένζου. Θέατρο δοσμένο κλασσικά, κάτι που δεν είναι πλέον το σύνηθες στη θεατρική σκηνή της Αθήνας, με πολύ όμορφα σκηνικά και ατμόσφαιρα.



Στο θέατρο Βασιλάκου
Σκηνοθεσία: Γιώργος Μιχαλακόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Παναγιώτης Μπουγιούρης, Γιάννης Πολιτάκης, Γιώργος Μιχαλακόπουλος, Έρση Μαλικένζου, Παναγιώτης Μπενέκος, Γιάννης Δεγαϊτης, Ηλέανα Μπάλλα, Ειρήνη Κονίδου

2 σχόλια:

ΤΑ ΔΥΟ ΠΙ είπε...

Μάλιστα. Ακόμα μια repetition? Της παράστασης του Κατράκη, που αναβίωσε με τον Φυσσούν, που αναβιώνει με τον Μιχαλακόπουλο, που...
Εντάξει, εγώ είχα δει στο ΔΗΠΕΘΕ Λαμίας την παράσταση με τον Φυσσούν και τον Κατσαφάδο, και μου είχε αρέσει. Ανήκει κι αυτό στην κατηγορία έργων που διαπραγματεύονται την επίδραση των "πεθαμένων" στη ζωή των "ζωντανών"...
Αναρρωτιέμαι όμως τι είδους κενό υπάρχει και επαναλαμβάνονται τα ίδια έργα τόσο σύντομα...
P.S. : Για τον "Αμερικάνικο Βούβαλο" κάτι έχω γράψει κι εγώ στο blog μου, μεταξύ άλλων.

αλκιμήδη είπε...

καλημέρα δύο πι
καλωςόρισες!

Ναι, πολλές οι επαναλήψεις, αλλά μας δίνεται η ευκαιρία να δούμε έργα που δεν έχουμε δει.
Σου έρχομαι, είμαι περίεργη να δω την άποψη σου για τον Αμερικανό Βούβαλο!