Αμερικανός Βούβαλος

Του Ντεϊβίντ Μάμετ

Τρεις μικρολωποδύτες σχεδιάζουν μια ληστεία και στη πορεία αλληλοπροδίδονται ή νομίζουν ότι αλληλοπροδοθήκανε, βγαίνουν εκτός εαυτού και επανέρχονται, προσπαθούν να βρουν ισορροπίες και τις ξαναχάνουν. Ο Ντον προσπαθεί να περάσει τις εμπειρίες της ζωής στο Μπομπ, για το καλό του, ο "δάσκαλος" προσπαθεί να υψώσει το ανάστημα του και να διεκδικήσει τη θέση του.
Ο κόσμος των "επιχειρήσεων" και πως πετάμε από το παράθυρο ιδέες και πιστεύω για το συμφέρον.
Οι άντρες που προσπαθούν να υπερισχύσουν, να αποδείξουν την αξία τους. Πως άλλως θα κρατήσουν τη ψευδαίσθηση του ανδρισμού τους;

Το όνομα του έργου από ένα τάλιρο του 1937 κοπής Denver το οποίο είναι συλλεκτικό γιατί από κάποιο λάθος στη παραγωγή του ο απεικονιζόμενος βούβαλος έχει μόνο τρία πόδια. Βλέπω τους χαρακτήρες του Μάμετ και βλέπω ανθρώπους κουτσουρεμένους, ακριβώς σαν αυτό το βούβαλο. Με λειψά εφόδια, με λειψά αποθέματα, με λειψές προσδωκίες. Χαμένοι σε ένα κόσμο, ανάμεσα στα πρέπει τους και στα θέλω τους δρουν όπως προστάζει η όποια ηθική τους και παρασύρονται να πράττουν όπως προστάζει η απληστία τους, ανάμεσα στους φόβους και στις ελπίδες βλέπουν εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν κι επιμένουν να πιστεύουν σε φίλους. Κουτσαίνοντας πορεύονται και με λάθη στη πλάτη συνεχίζουν. Πάει κι αυτό, πάμε παρακάτω, η επόμενη σκηνή, το επόμενο δράμα, και ξανά, μια ζωή κουτσό.

Και όπως αναφωνεί ο "δάσκαλος" κάποια στιγμή

Ζούμε σαν τους ανθρώπους των σπηλαίων όλοι μας

Όντως, και αυτός πρώτος, και αν ζούμε έτσι, είναι γιατί εμείς το έχουμε επιλέξει.


Δυστυχώς εμένα το έργο με κούρασε, ιδιαίτερα το πρώτο μέρος. Το δεύτερο μέρος με κράτησε καλύτερα. Δεν έχω κάτι να προσάψω στη παράσταση, η σκηνοθεσία ήταν λιτή και αποστασιοποιημένη, είχε ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί άριστοι. Θυμάμαι παρόμοια αίσθηση και στο οικόπεδα με Θέα που είναι του ιδίου συγγραφέα. Νομίζω λοιπόν ότι μάλλον δε μου αρέσει ο Μάμετ, τόσο απλά.




Στο θέατρο Ιλίσια*
Σκηνοθεσία: Αντώνης Καφετζόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Καφετζόπουλος, Αποστόλης Τοτσικάς, Δηήτρης Αλεξανδρής




* Δε μπορώ να μην το αναφέρω αλλά θα σκάσω αν δε πω τη κακία μου. Το θέατρο Ιλίσια γενικά το αγαπώ και μου αρέσει να πηγαίνω γιατί ανεβάζει συνήθως καλές παραστάσεις. Και φυσικά μπράβο στη κυρία Ντενίση που το συντηρεί (δε ξέρω αν έτσι είναι, από παρασκήνια εγώ στουρνάρι, αλλά υποθέτω) και δικαίωμα της να το έχει όπως γουστάρει. Μόνο που να, εμένα, με ενοχλεί ότι στο φουαγιέ της κεντρικής σκηνής έχει μόνο φωτογραφίες άπό έργα που έχει παίξει η κ. Ντενίση. Ο αμερικανός Βούβαλος παίζεται στη κάτω σκηνή κι εκεί στο φουαγιέ έχει φωτογραφίες από άλλα έργα που έχουν παιχτεί στο θέατρο γενικά. Βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες θυμήθηκα πόσες πολλές παραστάσεις έχω ευχαριστηθεί εκεί και θυμήθηκα το πως ήταν το φουαγιέ της κεντρικής σκηνής τη τελευταία φορά που το επισκέφτηκα και πως αυτό στερεί κάτι από τη τελετουργία του να πηγαίνεις θέατρο.
Συγνώμη για τη γκρίνια.