Παρασκευή, Νοεμβρίου 03, 2006

Ντιμπούκ

του Μπρους Μάγερς
(από το ομώνυμο έργο του Σαλόμ Άνσκι)

Δύο ερωτευμένοι νέοι. Όταν ο πατέρας της κοπέλας αποφασίζει να την παντρέψει με άλλον, ο Χανάν πεθαίνει. Η ψυχή του μετέωρη. Η Λέα τον προσκαλεί στο γάμο της κι η ψυχή του γίνεται ντιμπούκ και τη κυριεύει. Στον εξορκισμό και οι δύο ψυχές αντιστέκονται στο χωρισμό, οι ψυχές τους ανήκουν μαζί. Όταν τελικά η ψυχή του Χανάν παραδίδεται και εγκαταλείπει το σώμα της Λέα, η Λέα αποφασίζει να τον ακολουθήσει, σε ένα τόπο άγνωστο, μυστηριακό, όπου οι ψυχές τους θα μείνουν ενωμένες.


Η λέξη ντιμπούκ προέρχεται από την εβραίκή λέξη ledavek που σημαίνει γαντζώνομαι. Η ψυχή μπαίνει σε σώμα άλλου, γαντζώνεται στη ζωή, στον άλλον.
"Που πάνε οι ζωές εκείνων που δε πρόλαβαν να ζήσουν, που πάνε οι σκέψεις που δε πρόλαβαν να σκεφτούν, τα παιδιά που δε πρόλαβαν να κάνουν;"
Ο άλλος αφήνεται ανοικτός να κυριευτεί, δε θέλει να ξεφύγει.

Μια διαδρομή μεταξύ του ταλμούδ, της ορθολογικής πίστης,
ο κόσμος μας χωρίς ουρανό
και της καμπάλα, της μυστηριακής αναζήτησης του θείου μέσα στο μεγάλο αρνητικό, στο μη Θεό (Λο-α),
να εξαγνίσω την αμαρτία, να λιώσω μέσα στην αμαρτία, μέχρι να μείνει μόνο ότι ιερό και όσιο είναι μέσα της, όπως ο χρυσοχόος λιώνει το χρυσάφι για να το καθαρίσει


Γιατί ψυχή που είσαι τόσο ψηλά θέλεις να πέσεις στην άβυσσο;
Είναι γιατί η ψυχή η περιπέσουσα από τη τόση θλίψη, επιθυμεί να κάνει μια ανάβαση.


Αχ, καταδικασμένη η ψυχή να χάνεται, να αναζητά, και ναι, πρέπει πρώτα να πέσει για να μπορέσει να αναδυθεί.



Η παράσταση είναι έξοχη, ατμοσφαιρική, σε σημεία συνταράσσει και συγκλονίζει, σε άλλα ταξιδεύει στη μαγεία εβραικών ύμνων και χορών, σε άλλα καθηλώνει με τη τραγικότητα της ιστορίας.
Η σκηνή που η Λέα χορεύει τη παραμονή του γάμου της και στα πρόσωπα των ζητιάνων, με τους οποίους οφείλει να χορέψει κατά τη παράδοση, βλέπει το νεκρό Χανάν, είναι ονειρική.

Υπέροχες ερμηνείες και από τους δύο ηθοποιούς. Η Δέσποινα Κούρτη δε, είναι απλώς εκπληκτική (μα πως μπορεί να κάνει τέτοια πράγμτα με το σώμα της, τη φωνή της, και την έκφραση του προσώπου της;)






Στο Εθνικό Θέατρο - Πειραματική Σκηνή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Δημήτρης Παπανικολάου, Δέσποινα Κούρτη
Σκηνοθεσία: Σωτήρης Χατζάκης

4 σχόλια:

Σταυρούλα είπε...

Πώς μας στοιχειώνει η αγάπη! Εύγε, Αλκιμήδη! ;)

αλκιμήδη είπε...

αχ και το έχω βιώσει στο πετσί μου αυτό το στοιχειωμα. Δράμα.

Ανώνυμος είπε...

Η Πειραματικη του Εθνικου τελικα ειναι η μεγαλυτερη θεατρικη οαση...

αλκιμήδη είπε...

Γενικά το Εθνικό είναι όαση και εγγύηση, ειδικά από τότε που ανέλαβε ο κ. Κουρκουλος.
Μη ξεχνάμε και τις άλλες εγγυήσεις όμως, Θέατρο Τέχνης, Βουτέρης, Κοτανίδης, Αμόρε, Μαστοράκης, κλπ, κλπ, και φυσικά διαμάντια που βρίσκουμε εκεί που δε τα περιμένουμε.
Το θέατρο στην Ελλάδα είναι σε πολύ καλό επίπεδο κατά τη ταπεινή μου γνώμη.

α, καλημέρα Nuwanda