Σάββατο, Ιανουαρίου 14, 2023

Η συνάντηση

 του Stephen Belber 

Ένας ηλικιωμένος χορευτής/χορογράφος, διάσημος και πετυχημένος κάποτε, τώρα μάλλον ξεχασμένος, από άποψη ίσως, ίσως έτσι τα έφερε η ζωή.

Ένα νεαρό ζευγάρι τον επισκέπτεται για να του πάρει συνέντευξη για τη ζωή του, το πως ήτανε τα πράγματα στο χώρο του στην αρχή της καριέρας του. 

Και ξετυλίγεται το νήμα, το ένα πράγμα φέρνει το άλλο, οι ευκαιρίες, η πορεία, η ζωή σε πάει, ακολουθείς ένα δρόμο αντί για άλλο, χτίζεις το παρελθόν σου. Το παρελθόν δε διορθώνεται. Προφανώς, όλοι το ξέρουμε αυτό. Κι όμως... Κάποιοι επιμένουμε να παλεύουμε με όλο το είναι μας να το φτιάξουμε. Να το θεραπεύσουμε. Να το ξορκίσουμε. Να το διαγράψουμε. Να ζήσουμε ένα άλλο παρελθόν. Να το πάρουμε από την αρχή. Αχ, να μπορούσα να το πάρω από την αρχή. Να διόρθωνα τα λάθη, να μη πέταγα στα σκουπίδια τόσα και τόσα που πέταξα, να μη σε πλήγωνα...

Και επειδή αυτό δε γίνεται, να μας, να συνεχίζουμε να χτίζουμε κι άλλο παρελθόν που δε μας ταιριάζει. Τα χρόνια περνούν, κι εγώ μεσήλικας πιά, αναμετριέμαι χρόνο με το χρόνο με τα παρελθόντα μου. Πως φτάνεις στο σημείο να τραβήξεις γραμμή? Να πεις ΟΚ αυτός είμαι, αυτό το παρελθόν μου, με γεια μου και χαρά μου, και μπράβο μου. Πάμε για άλλα. Η ίσως και όχι. Ας είναι ότι είναι. Κάποια πράγματα είναι πάνω από εμάς. Και αυτό πονάει. Και το ζεις γιατί δεν έχεις επιλογή. Η γιατί δε ξέρεις από που να το πιάσεις. Το νήμα. Που ξετυλίγεται. Και σε πάει πριν προλάβεις καλά καλά να δεις που σε πάει. 

Τον ένιωσα το λυγμό κ. Κιμούλη βαθιά μέσα στο πετσί μου. Και δεν ήταν λυτρωτικός. Και καλύτερα. Γιατί η λύτρωση μάλλον είναι απλά ευσεβής πόθος. Και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή είχα μια συντροφιά. Κι ας ήταν μόνο ένα φανταστικό δημιούργημα. Για να γραφεί, για να αποδοθεί, κάποιος, κάποτε, τον ένιωσε έτσι ακριβώς.  

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει και η ερμηνεία του κ. Κιμούλη εκπληκτική. Δεν έχω λόγια και είμαι τόσο ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να το ζήσω. 


Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης






Δεν υπάρχουν σχόλια: