Πέμπτη, Οκτωβρίου 25, 2007

BUG

του Tracy Letts

Να, ένα έργο αρκετά ιδιαίτερο που απαιτεί γερό στομάχι. Και πέρα από συμβολισμούς και άλλες σκέψεις, επιτέλους, καιρό είχα να δω, ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, χωρίς ερωτηματικά δράσης. Προβληματίζομαι λίγο να γράψω την ιστορία, θέλω να πω όσο το δυνατόν λιγότερα, γιατί ένα από τα όμορφα του είναι και το σασπένς του.


Δύο τελειωμένες ψυχές, συναντιούνται και ενώνουν τις μοναξίες τους, τις μιζέριες τους, αγκιστρώνονται ο ένας από τον άλλον. Ο Peter, πεπεισμένος ότι μετά το πόλεμο στον Κόλπο τον χρησιμοποιήσανε σα πειραματόζωο για βιολογικά όπλα, βρίσκει στην Αgnes κάποια που τον πιστεύει, να τον συντροφέψει μέσα στον κόσμο του. Η Agnes (αλήθεια πόση αγνότητα μπορεί να παραμείνει μέσα σε έναν άνθρωπο που έχει χάσει το παιδί του, κακοποιηθεί από το σύζυγο της και σπριώχνει τις μέρες της σνιφάροντας κόκα; ) βρίσκει εν τέλει ένα άλλοθι για να αντέξει τις τύψεις τις. Όταν τίποτα πια στη ζωή δεν έχει απομείνει όρθιο, είναι πολύ εύκολο, λυτρωτικό ίσως, να χωθείς μέσα σε ένα παρανοικό κόσμο συνομωσίας και καταδίωξης. Οι απαντήσεις τρομαχτικές και συνάμα λυτρωτικές, προσβεβλειμένοι από τα "ζωύφια" επιδείδονται στο πόλεμο εναντίον τους και στη πλήρη ενασχόληση με αυτά. Υποφέρουν ναι, αλλά είναι πόνος που έχει μουδιάσει όλα τα άλλα. Και έτσι τα ζωύφια που έφερε ο Peter είναι τελικά καλοδεχούμενα από την Agnes, δε θέλει πραγματικά να τα διώξει γιατί αν φύγουν αυτά, αν φύγει ο Peter τι θα της απομείνει; Η πρότεινη ζωή, και αυτή ήταν φρικτή ούτως ή άλλως. Και ούτε η καλύτερη της φίλη δε μπορεί να την επαναφέρει σε αυτό το παρελθόν. Δεν έχει λόγο να επιστρέψει. Εξάλλου η τελική λύτρωση και εξύψωση δεν είναι μακριά πιά...

(Τα είπα μπερδεμένα, ε; ωραία! στη σκηνή όλα ρέουν όμορφα (γκροτέσκα όμορφα) και απλά)


Και μια άτακα, που μοιάζει να μην έχει σχέση με το υπόλοιπο έργο, αλλά τι να κάνω, με άρεσε κι έτσι τη κρατάω!

"Όλοι έχουμε ένα μέρος μέσα μας, ένα κέντρο που είναι εμείς. Πρέπει να κρατάμε αυτό το κέντρο ιερό. Το σεξ και οι σχέσεις χαλάνε αυτό το μέρος"







Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Τσαρούχα, Δημητρης Λάλος, Βάσω Καμαράτου, Στάθης Σταμουλακάτος, Κώστας Κουτσολέλος, Παναγιώτης Κουκουρουβλής




Στο θέατρο Επι Κολωνό
Για δεύτερη χρονιά

2 σχόλια:

Sigmataf είπε...

ΜΑΘΗΜΑ ΖΩΗΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ.

Αυτό το ποίημα γράφτηκε από ένα κοριτσάκι που πεθαίνει πάσχοντας από
καρκίνο και είναι σε ένα νοσοκομείο της Νέας Υόρκης.
Οι γιατροί του δίνουν μόνο άλλους 6 μήνες ζωής. Και είναι το πιο κάτω.




> > SLOW DANCE


Παρακολούθησες ποτέ παιδιά στο λούνα-πάρκ?
ή άκουσες την βροχή να πέφτει στο χώμα?
Παρακολούθησες το τρελό πέταγμα μιας πεταλούδας?
Χάζεψες τον ήλιο καθώς ξεθωριάζει η νύχτα?

Καλύτερα να χαλαρώσεις.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Τρέχεις αλαφιασμένος κάθε μέρα?
Όταν ρωτάς κάποιον «πως είσαι?»
Ακούς την απάντηση?
Όταν τελειώνει η μέρα πέφτεις στο κρεβάτι αγκαλιά με σκέψεις για
εκατοντάδες δουλειές που στριφογυρίζουν στο κεφάλι σου?

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα.
Η ζωή είναι μικρή.

Είπες ποτέ στο παιδί σου «θα το κάνουμε αυτό αύριο» και μέσα στην
βιασύνη σου δεν είδες την λύπη του?
Έχασες επαφή?
Άφησες μια καλή φιλία να πεθάνει επειδή ποτέ δεν είχες
τον χρόνο να πάρεις ένα τηλέφωνο και να πεις «γεια!»

Καλύτερα χαλάρωσε.
Μην χορεύεις τόσο γρήγορα
Η ζωή είναι μικρή
Η μουσική δεν κρατάει για πάντα.

Όταν τρέχεις παλαβωμένα για να πας κάπου χάνεις τη μισή χαρά της
διαδρομής.
Είναι σα να πετάς ένα δώρο που δεν άνοιξες......

Η ζωή δεν είναι αγώνας ταχύτητας.
Γι' αυτό χαλάρωσε.
Άκου την μουσική Πριν τελειώσει το τραγούδι.

αλκιμήδη είπε...

σε ευχαριστώ σ-τ
κι εγώ ξεχνιέμαι πολύ συχνά ξέρεις