της Esther Vilar
Τρείς γυναίκες, μία πολυκατοικία, ένας άντρας.
Η Ελεν, η επι δεκαοκτώ ετών σύζυγος, πενηντάρα, με τη ζωή της όμορφα τακτοποιημένη, άντρας check, δουλειά check, τι ωραία που τα καταφέραμε στη ζωή κτλ κτλ, σύντομα θα αντιμετωπίσει την ανατροπή.
Η Γιάννα, τριανταπεντάρα, ερωμένη του συζύγου, νιώθει την επιτυχία δική της, δουλειά check, άντρας check, τον αρπάξαμε από την άλλη.
Η Ίρις, η επόμενη ερωμένη, μόλις 22, βουδίστρια, νομίζει ότι ξέρει από ζωή, νομίζει ότι ξέρει να αντεπεξέλθει στη σκληρότητα της και στην απογοήτευση.
Ο άντρας κάνει κύκλο και επιστρέφει στα γνώριμα και δοκιμασμένα.
Όλη η επικοινωνία των τριών γυναικών γίνεται μέσω φαξ. Λόγια σκληρα ανταλάσσονται, με την ευκολία που δίνει η απόσταση, η συγχρονως αποστασιωπιημένη και μη επικοινωνία. Καθεμιά τους, ρίχνει βέλη και προσπαθεί να συντρίψει την άλλη. Καθε μια τους αμύνεται επιτηθέμενη προσπαθώντας να μη συντρηφτεί. Και οι τρεις επιβιώνουν, αλλά, και τι με αυτό;
Η καθεμιά τους, όσο έχει τον άντρα, νοιώθει σίγουρη και επιτυχημένη, ευτυχής. Η εξάρτηση σε όλο το μεγαλείο της και σε όλη τη σκληρή της αλήθεια. Δε πειράζει που είναι όμορφες και επιτυχημένες γενικά στη ζωή τους, αρκεί η απόσυρση της αγάπης του για να της ρίξει χαμηλά, να πέσει η αυτοεκτίμηση τους, να αισθανθούν μηδενικά.
Όχι δεν είμαι φανταστική (υπέροχη, η καλύτερη κτλ κτλ) Αλλιώς θα ήταν ήτανε μαζί μου σήμερα
Ο άντρας τρόπαιο, κύρια και σημαντικότερη χρήση του, η επιβεβαίωση μας, να μας επιλέξει, να μας δώσει αξία μέσα από την επιλογή του,
Η περίφημη αυτή αυτοεκτίμηση εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από το βλέμμα των άλλων πάνω μας. Είμαστε καταπληκτικές γιατί έτσι μας βλέπουνε οι άλλοι. Είμαστε γοητευτικές μόνον όταν μας θαυμάζουν. Και όμορφες μόνο όταν μας το λένε. Όταν μας αγνοούν αισθανόμαστε ασήμαντες. Και όταν μας λησμονούν δεν υπάρχουμε.
Πονάει; Καλά κάνει. Τα λόγια της ώριμης Ελέν όσο σκληρα κι αν είναι εκφράζουν μια σκληρή αλήθεια, για όλους μας, άντρες και γυναίκες. Και καλά να αισθάνεσαι σημαντικός επειδή κάποιος σε αγαπάει και να μη ξέρεις ότι αυτό το όμορφο συναίσθημα οφείλεται στην αγάπη του και μόνο, εξαρτάται από αυτή και τόσο εύθραστα θα χαθεί μολις χαθεί και η αγάπη. Όταν όμως το συνειδητοποιήσεις αυτό, πως συνεχίζεις; πως ανέχεσαι να αισθάνεσαι όμορφα για λόγους τόσο ξένους σε σένα; που μπορείς να βρεις τη γνησιότητα στα όμορφα συναισθήματα; πόσο όμορφα μπορείς να συνεχίζεις να χαριεντίεζεσαι να τα αισθάνεσαι μέσα σε ψευδαισθήσεις και επιλεγμένους στρουθοκαμηλισμούς; Εδώ σε θέλω.
Σκηνοθεσία: Δήμητρα Αράπογλου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Μπέττυ Λιβανού,Κατερίνα Λέχου, Μαργαρίτα Πανουσοπούλου
στο θέατρο Τόπος Αλλού
Και συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά, στο ίδιο θέατρο
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
8 σχόλια:
Πήγες! Το έχω διαβάσει το βιβλίο (ο πλήρης τίτλος "Τρία φαξ κι ένα μαγνητόφωνο"). Μπέτυ Αρβανίτη ε? Ζηλεύωωωω...
καλημέρα ρενάτα
δεν έχασες και κάτι σπουδαίο, μια καλοστημένη παράσταση.
Το κείμενο πολύ καλό, όσο επιτρέπει η θεματολογία.
Μπέτυ Λιβανού, όχι η κ. Αρβανίτη είναι και μένα μία από τις πολύ αγαπημένες μου
φιλιά
Μου έλειψες :))
μα γιατι;
εδώ ήμουν και είμαι
και ο κύριος τί ρόλο παίζει σε όλο αυτό; τόση εξάρτηση ευτυχίας από τα θέλω του άλλου;..
ο κύριος απών
όπως συμβαίνει συνήθως για αυτά που ονοματίζουμε σημαντικά αλλά τελικά δεν είναι
ο κύριος στο συγκεκριμένο κουαρτέτο είναι απλά ένα αντικείμενο κι ας μη το καταλαβαίνουν οι κυρίες.
Τι περίεργη που είναι η ζωή! Οι γυναίκες δεν θέλουν να τις βλέπουν μόνο ως μουνιά και οι άντρες δεν θέλουν να τους βλέπουν οι γυναίκες ως κολώνες από τις οποίες εξαρτώνται. Δημιουργεί μεγάλο φορτίο και άγχος να ξέρεις ότι η γυναίκα εξαρτάται ψυχολογικά από σένα. Δεν θα ήθελα ποτέ να κρατώ στα χέρια μου (ή αλλού...) την ευτυχία οποιουδήποτε ανθρώπου! Και φαίνεται ότι το έργο αυτήν ακριβώς την εξάρτηση προσπαθεί να προβάλει (δεν το είδα αλλά αυτό κατάλαβα από τα γραφόμενά σου).
αγαπητέ μου ηλιότυπε
δε το είχα συνειδητοποίησει ότι και για τους άντρες είναι δύσκολο να τους βλέπουν ως "κολώνες". Αν κρίνω από εμάς τις γυναίκες ίσως να υπάρχει μια μεσοβέζικη κατάσταση που να δουλεύει
Θέλω ο άντρας μου να βλέπει ως μουνί, με ανεβάζει ως γυναίκα. Δε θέλω η αγάπη του να εξαρτάται από αυτό. Με αγχώνει να είμαι πάντα όμορφη και να περιποιούμαι ανάλογα τον εαυτό μου.
Υποθέτω και για εσάς τους άντρες, θέλετε να είστε οι "κολώνες" μας, να μας στηρίζετε, σας ανεβάζει ως άντρες. Δε θέλετε να εξαρτάται η αγάπη μας από αυτό. Σας αγχώνει. Έχετε και εσείς δικαίωμα σε στιγμές αδυναμίας. άνθρωποι είσαστε.
Ίσως είναι η πίστη που δείχνεις στο σύντροφο σου.
Ξέρω ότι είσαι "και το πρώτο μουνί"/ "αυτός που θα με στηρίξει" και σε αγαπώ ακόμη και αν αυτή τη στιγμή ξαποστάζεις ή θελήσεις στο μέλλον να ξαποστάσεις.
Σωστά;
Δημοσίευση σχολίου