του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι
(ακούγεται και ποίηση του Αλεξάντρ Πούσκιν)
θεατρική προσαρμογή Κερασία Σαμαρά
Στην προ-επαναστατική Ρωσία, ο Βάσια είναι ένας φτωχός υπάλληλος, συγκατοικεί με το φίλο του Αρκάντι, και μόλις έχει αραβωνιαστεί τη Λίζα. Επιπλέον της δουλειάς του, του ανατίθενται και περεταίρω εργασίες (αντιγραφές γιατί έχει χάρισμα στη καλλιγραφία) για τις οποίες αμοιβεται κατά όπως του φανεί του εργοδότη του. (sweet). Τη τελευταία εργασία που του ανατέθηκε τη παραμέλησε, λόγω της αναστάτωσης του και της ενασχόλησης του με την πλέον αραβωνιαστικιά του, οπότε συναντάμε το Βάσια ακριβως στη στιγμή που πλέον δεν έχει αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσει την εργασία και μόλις έχει αρραβωνιαστεί με τη Λίζα.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενος - μόλις αρραβωνιάστηκε! - αλλά η ανυσηχία του για την εργασία που δε θα ολοκληρώσει και για το μέλλον που θέλει να προσφέρει στην αγαπημένη του τον καταρακώνουν και εν τέλει κάνουν την αδυναμη καρδιά του να λυγίσει.
Ο σύντροφος/συγκάτοικος/φίλος Αρκάντι προσπαθεί να τον στηρίξει και να τον επαναφέρει, η μάλλον, να τον βγάλει απο το μονοπάτι προς τη τρέλα. Προσφέρει λύσεις τις οποίες ο Βάσια διαρκώς αρνείται. Στα λόγια τις δέχεται, στη συνέχεια με τις πράξεις του τις αναιρεί. Σαν ο Βάσια να μη θέλει να σωθεί. Ακριβώς έτσι. Ο Βάσια δε θέλει να σωθεί. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Δε υπάρχει η εσώτερη δύναμη, ούτε η ανάγκη, να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Παρακολουθούμε μια αυτοκαστροφική διαδρομή, μια μανία να ΜΗΝ ευτυχίσει. Πιθανότατα, θα ΄θελε να ευτυχίσει. Για ποιό άλλο λόγο να κάνει πρόταση γάμου, να ερωτευτεί, να αναλλαμβάνει επιπλέον εργασίες με στόχο να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση. Αλλά όταν η ευτυχία διαβλέπεται στο βάθος, μια μανία να τη καταστρέψει, να σιγουρέψει ότι δε πρόκειται ποτέ ξανα να φανεί ούτε καν ελπίδα, αφου δε πιστεύει ότι την αξίζει. Δεν έχει λόγο για να μην αξίζει την ευτυχία, κατά τα φαινόμενα είναι αγνός και καλός, αλλά άμα η φτιαξιά σου έτσι είναι, έτσι είναι. Και δε πα να χεις κάποιον δίπλα σου που πασχίζει να σε σώσει, αμα΄δε θέλεις ο ίδιος, δεν. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Πρόκειται για μια άκρως θεατρική παράσταση - με ωραία ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική. Μου άφησε μια ωραία αίσθηση - εικόνες να με συντροφεύουν. Η δε κυρία Σαμαρά είναι πολυαγαπημένη ούτως ή άλλως :-)
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Νταβρής, Βασίλης Γιακουμάρος, Κελλυ Ανυφαντή, Ζωή Αρβανιτάκη, Κερασία Σαμαρά
Φιλική Συμμετοχή (μαγνητοσκοπημένη): Γρηγόρης Βαλτινός
Μουσική: Τάκης Μαρμπέρης
Στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος
(ακούγεται και ποίηση του Αλεξάντρ Πούσκιν)
θεατρική προσαρμογή Κερασία Σαμαρά
Στην προ-επαναστατική Ρωσία, ο Βάσια είναι ένας φτωχός υπάλληλος, συγκατοικεί με το φίλο του Αρκάντι, και μόλις έχει αραβωνιαστεί τη Λίζα. Επιπλέον της δουλειάς του, του ανατίθενται και περεταίρω εργασίες (αντιγραφές γιατί έχει χάρισμα στη καλλιγραφία) για τις οποίες αμοιβεται κατά όπως του φανεί του εργοδότη του. (sweet). Τη τελευταία εργασία που του ανατέθηκε τη παραμέλησε, λόγω της αναστάτωσης του και της ενασχόλησης του με την πλέον αραβωνιαστικιά του, οπότε συναντάμε το Βάσια ακριβως στη στιγμή που πλέον δεν έχει αρκετό χρόνο για να ολοκληρώσει την εργασία και μόλις έχει αρραβωνιαστεί με τη Λίζα.
Κανονικά θα έπρεπε να είναι χαρούμενος - μόλις αρραβωνιάστηκε! - αλλά η ανυσηχία του για την εργασία που δε θα ολοκληρώσει και για το μέλλον που θέλει να προσφέρει στην αγαπημένη του τον καταρακώνουν και εν τέλει κάνουν την αδυναμη καρδιά του να λυγίσει.
Ο σύντροφος/συγκάτοικος/φίλος Αρκάντι προσπαθεί να τον στηρίξει και να τον επαναφέρει, η μάλλον, να τον βγάλει απο το μονοπάτι προς τη τρέλα. Προσφέρει λύσεις τις οποίες ο Βάσια διαρκώς αρνείται. Στα λόγια τις δέχεται, στη συνέχεια με τις πράξεις του τις αναιρεί. Σαν ο Βάσια να μη θέλει να σωθεί. Ακριβώς έτσι. Ο Βάσια δε θέλει να σωθεί. Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Δε υπάρχει η εσώτερη δύναμη, ούτε η ανάγκη, να ξεπεραστεί αυτή η κατάσταση. Παρακολουθούμε μια αυτοκαστροφική διαδρομή, μια μανία να ΜΗΝ ευτυχίσει. Πιθανότατα, θα ΄θελε να ευτυχίσει. Για ποιό άλλο λόγο να κάνει πρόταση γάμου, να ερωτευτεί, να αναλλαμβάνει επιπλέον εργασίες με στόχο να βελτιώσει την οικονομική του κατάσταση. Αλλά όταν η ευτυχία διαβλέπεται στο βάθος, μια μανία να τη καταστρέψει, να σιγουρέψει ότι δε πρόκειται ποτέ ξανα να φανεί ούτε καν ελπίδα, αφου δε πιστεύει ότι την αξίζει. Δεν έχει λόγο για να μην αξίζει την ευτυχία, κατά τα φαινόμενα είναι αγνός και καλός, αλλά άμα η φτιαξιά σου έτσι είναι, έτσι είναι. Και δε πα να χεις κάποιον δίπλα σου που πασχίζει να σε σώσει, αμα΄δε θέλεις ο ίδιος, δεν. Κάτι μου θυμίζει αυτό.
Πρόκειται για μια άκρως θεατρική παράσταση - με ωραία ατμόσφαιρα και όμορφη μουσική. Μου άφησε μια ωραία αίσθηση - εικόνες να με συντροφεύουν. Η δε κυρία Σαμαρά είναι πολυαγαπημένη ούτως ή άλλως :-)
Σκηνοθεσία: Κερασία Σαμαρά
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Αλέξανδρος Νταβρής, Βασίλης Γιακουμάρος, Κελλυ Ανυφαντή, Ζωή Αρβανιτάκη, Κερασία Σαμαρά
Φιλική Συμμετοχή (μαγνητοσκοπημένη): Γρηγόρης Βαλτινός
Μουσική: Τάκης Μαρμπέρης
Στο θέατρο Ακαδημία Πλάτωνος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου