της Λείας Βιτάλη
Μιλάμε για πολύ ζόρι. Μιλάμε για too close σε προσωπικά δεδομένα και καταστάσεις. Μιλάμε για επαναφορά σε αυτα που έχω ξεπεράσει(;), που νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει, που μάλλον τα χω χώσει κάτω απο ένα πολύ βαρύ χαλάκι και δε θέλω με τίποτα μα με τίποτα να τα ξανααντικρύσω.
Αναρρωτιέμαι πόσοι εκεί έξω αισθάνονται σαν και εμένα. Πρέπει να είμαστε ικανός αριθμός για να είναι θέμα άξιο γραφής έργου, και στη συνέχεια άξιο μετατροπής του σε παράσταση. Προφανώς άπτεται και σε ζωές άλλων - σιγά μη κράταγα τη μοναδικότητα :-)
Μια γυναίκα της γενιάς μου - εκεί γύρω στα σαράντα - επισκέπτεται τη μητέρα της για να φτιάξουνε το καθιερωμένο "κέικ" της Τετάρτης. (Τι ειρωνία - φτιάχνω στη μέση της εβδομάδας ωσαν να είναι η μέση της ζωής κάτι γλυκό και λαχταριστό μπας και ξορκίσω όλα τα υπόλοιπα που δεν, μα που με τίποτα δεν). Η μεταξύ τους συζήτηση και η αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, και σχέδια του μέλλοντος. Το πλήρες άπλωμα του τραχανά της τοξικής σχέσης, των απωθημένων που κουβαλά η κόρη. Στη συνέχεια, υπάρχει μια ανατροπή, που μετατρέπει ότι έχουδε δει, που του ρίχνει άλλο φως: Η απεγνωσμένη προσπάθεια για closure, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα, για λύτρωση, να πάρεις τις απαντήσεις που είναι καταδικασμένες να μη δωθούν, να εξηγήσεις, να κατανοήσεις, να αλλάξεις ίσως την εμπειρία, ναι, να πιστέψεις ότι λάθος είχες καταλάβει και τελικά αυτό που τόσο σε πληγώνει ίσως τελικά και να ήταν παρανόηση, να χτίσεις μια κάπως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος, να κάνεις το παρελθόν τέτοιο που πάνω του να μπορέσεις να κτίσεις ένα διαφορετικό αύριο. Addio del passato - αποχεραιτισμός στα περασμένα, πως αλλιώς; είτε θα αποδεχθείς και θα προχωρήσεις είτε αν αυτό είναι αδυνατο θα τα αλλάξεις και θα προχωρήσεις, διαφορετικά θα σε στοιχειώνουν πάντα.
Σηκώνω διστακτικά το δικό μου χαλάκι, τα κοιτάζω με απέχθεια και τρόμο, ξανατοποθετώ το χαλί προσεκτικά απο πάνω, μη τυχόν και ασκήσω βία και κανένα κομματάκι ξεφύγει προς το φως, και με όλη μου την ορμή, πηδάω πάνω τους και τα ισοπεδώνω, πάνω απο το χαλί, με ορμή, μέχρι να γίνουν σκόνη και μη αναγνωρίσιμα. Νισάφι πια.
Εξαιρετική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείς, υπέροχη θεατρική ατμόσφαιρα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Χρύσα Παπά, Κόνυ Ζήκου
Στο θέατρο Κάππα
Μιλάμε για πολύ ζόρι. Μιλάμε για too close σε προσωπικά δεδομένα και καταστάσεις. Μιλάμε για επαναφορά σε αυτα που έχω ξεπεράσει(;), που νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει, που μάλλον τα χω χώσει κάτω απο ένα πολύ βαρύ χαλάκι και δε θέλω με τίποτα μα με τίποτα να τα ξανααντικρύσω.
Αναρρωτιέμαι πόσοι εκεί έξω αισθάνονται σαν και εμένα. Πρέπει να είμαστε ικανός αριθμός για να είναι θέμα άξιο γραφής έργου, και στη συνέχεια άξιο μετατροπής του σε παράσταση. Προφανώς άπτεται και σε ζωές άλλων - σιγά μη κράταγα τη μοναδικότητα :-)
Μια γυναίκα της γενιάς μου - εκεί γύρω στα σαράντα - επισκέπτεται τη μητέρα της για να φτιάξουνε το καθιερωμένο "κέικ" της Τετάρτης. (Τι ειρωνία - φτιάχνω στη μέση της εβδομάδας ωσαν να είναι η μέση της ζωής κάτι γλυκό και λαχταριστό μπας και ξορκίσω όλα τα υπόλοιπα που δεν, μα που με τίποτα δεν). Η μεταξύ τους συζήτηση και η αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, και σχέδια του μέλλοντος. Το πλήρες άπλωμα του τραχανά της τοξικής σχέσης, των απωθημένων που κουβαλά η κόρη. Στη συνέχεια, υπάρχει μια ανατροπή, που μετατρέπει ότι έχουδε δει, που του ρίχνει άλλο φως: Η απεγνωσμένη προσπάθεια για closure, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα, για λύτρωση, να πάρεις τις απαντήσεις που είναι καταδικασμένες να μη δωθούν, να εξηγήσεις, να κατανοήσεις, να αλλάξεις ίσως την εμπειρία, ναι, να πιστέψεις ότι λάθος είχες καταλάβει και τελικά αυτό που τόσο σε πληγώνει ίσως τελικά και να ήταν παρανόηση, να χτίσεις μια κάπως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος, να κάνεις το παρελθόν τέτοιο που πάνω του να μπορέσεις να κτίσεις ένα διαφορετικό αύριο. Addio del passato - αποχεραιτισμός στα περασμένα, πως αλλιώς; είτε θα αποδεχθείς και θα προχωρήσεις είτε αν αυτό είναι αδυνατο θα τα αλλάξεις και θα προχωρήσεις, διαφορετικά θα σε στοιχειώνουν πάντα.
Σηκώνω διστακτικά το δικό μου χαλάκι, τα κοιτάζω με απέχθεια και τρόμο, ξανατοποθετώ το χαλί προσεκτικά απο πάνω, μη τυχόν και ασκήσω βία και κανένα κομματάκι ξεφύγει προς το φως, και με όλη μου την ορμή, πηδάω πάνω τους και τα ισοπεδώνω, πάνω απο το χαλί, με ορμή, μέχρι να γίνουν σκόνη και μη αναγνωρίσιμα. Νισάφι πια.
Εξαιρετική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείς, υπέροχη θεατρική ατμόσφαιρα.
Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Χρύσα Παπά, Κόνυ Ζήκου
Στο θέατρο Κάππα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου