Η συνάντηση

 του Stephen Belber 

Ένας ηλικιωμένος χορευτής/χορογράφος, διάσημος και πετυχημένος κάποτε, τώρα μάλλον ξεχασμένος, από άποψη ίσως, ίσως έτσι τα έφερε η ζωή.

Ένα νεαρό ζευγάρι τον επισκέπτεται για να του πάρει συνέντευξη για τη ζωή του, το πως ήτανε τα πράγματα στο χώρο του στην αρχή της καριέρας του. 

Και ξετυλίγεται το νήμα, το ένα πράγμα φέρνει το άλλο, οι ευκαιρίες, η πορεία, η ζωή σε πάει, ακολουθείς ένα δρόμο αντί για άλλο, χτίζεις το παρελθόν σου. Το παρελθόν δε διορθώνεται. Προφανώς, όλοι το ξέρουμε αυτό. Κι όμως... Κάποιοι επιμένουμε να παλεύουμε με όλο το είναι μας να το φτιάξουμε. Να το θεραπεύσουμε. Να το ξορκίσουμε. Να το διαγράψουμε. Να ζήσουμε ένα άλλο παρελθόν. Να το πάρουμε από την αρχή. Αχ, να μπορούσα να το πάρω από την αρχή. Να διόρθωνα τα λάθη, να μη πέταγα στα σκουπίδια τόσα και τόσα που πέταξα, να μη σε πλήγωνα...

Και επειδή αυτό δε γίνεται, να μας, να συνεχίζουμε να χτίζουμε κι άλλο παρελθόν που δε μας ταιριάζει. Τα χρόνια περνούν, κι εγώ μεσήλικας πιά, αναμετριέμαι χρόνο με το χρόνο με τα παρελθόντα μου. Πως φτάνεις στο σημείο να τραβήξεις γραμμή? Να πεις ΟΚ αυτός είμαι, αυτό το παρελθόν μου, με γεια μου και χαρά μου, και μπράβο μου. Πάμε για άλλα. Η ίσως και όχι. Ας είναι ότι είναι. Κάποια πράγματα είναι πάνω από εμάς. Και αυτό πονάει. Και το ζεις γιατί δεν έχεις επιλογή. Η γιατί δε ξέρεις από που να το πιάσεις. Το νήμα. Που ξετυλίγεται. Και σε πάει πριν προλάβεις καλά καλά να δεις που σε πάει. 

Τον ένιωσα το λυγμό κ. Κιμούλη βαθιά μέσα στο πετσί μου. Και δεν ήταν λυτρωτικός. Και καλύτερα. Γιατί η λύτρωση μάλλον είναι απλά ευσεβής πόθος. Και τουλάχιστον εκείνη τη στιγμή είχα μια συντροφιά. Κι ας ήταν μόνο ένα φανταστικό δημιούργημα. Για να γραφεί, για να αποδοθεί, κάποιος, κάποτε, τον ένιωσε έτσι ακριβώς.  

Μια από τις καλύτερες παραστάσεις που έχω δει και η ερμηνεία του κ. Κιμούλη εκπληκτική. Δεν έχω λόγια και είμαι τόσο ευγνώμων που είχα την ευκαιρία να το ζήσω. 

Μετάφραση & Σκηνοθεσία: Γιώργος Κιμούλης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Γιώργος Κιμούλης, Άννα Μονογιού, Στάθης Παναγιωτίδης

Απολυμένη

του Αντώνη Τσιπιανίτη

Απόλυτα επίκαιρο και ίσως για μένα too close for comfort. Έχοντας βρεθεί στην ανεργία στο παρελθον για εναμιση χρόνο και προσφάτως να προσπιούμαι ότι δεν είμαι άνεργη όταν στη πραγματικότητα είμαι, ε μου ήρθε κάπως. Όχι πλήρης ταύτιση, αλλα κοντα, πολύ κοντά. Να σε πετάει η κοινωνία στα αζήτητα και να υποφέρεις όχι επειδή κάνεις κάτι λάθος αλλα γιατί είσαι ανεπαρκής σε όποια πόρτα χτυπάς. Κάπως έτσι. Πως να μη το πάρεις προσωπικά. Πως να μη σε πάρει από κάτω. Και που να βρεις τη λύση, οεο; Απελπισία.
Η Μαριέτα λοιπόν χάνει τη δουλειά της και μαζί με αυτή τη ζωή που ήξερε. Για τη Μαριέτα βεβαια έχει και μια θετική διάσταση γιατί στη πορεία ανακαλύπτει ότι η ζωή που έχασε ήταν περίπου ζωή. Και μπορεί να επιλέξει να βάλει κάποιες άλλες συντεταγμένες και να διεκδικήσει κάτι άλλο στη ζωή της. Καλό αυτό. Μερικές φορές ένα σοκ μπορεί να σε φέρει αντιμέτωπο με πράγματα που δε φανταζόσουνα. Μια αναποδιά να αναποδογυρίσει αυτά που έπρεπε να αναποδογυριστουν. Στη Μαριέτα συνέβει αυτό και έτσι κατάλαβε ποια είναι τα σημαντικά, πως σπατάλησε το χρόνο της, τι σημαίνει φιλία και ανθρώπινες σχέσεις και ούτε καθ εξής. Οπότε όταν γυρίσει ο τροχός, που θα γυρίσει δε μπορεί, θα είναι τουλάχιστον σε θέση να αναγνωρίσει και να εκμεταλεύτει τις ευκαιρίες που θα βρεθούνε μπροστά της.
Η αλήθεια είναι ότι η ανεργία είναι μια δύσκολη κατάσταση, μακάρι σε όποιον τυχαίνει να μπορεί να κρατήσει την αίσθηση της αυτοαξίας του και να χρησιμοποίησει τον ελέυθερο χρόνο που έχει για να κουβεντιάσει με τον εαυτό του, να φροντίσει τον εαυτό του και τους ανθρώπους που αγαπάει, να κάνει πράγματα που τον ευχαριστούν και άλλα πολλά θετικά, ότι γουστάρει και έχει ανάγκη ο καθένας βρε παιδί μου. Η σκληρή αλήθεια είναι ότι συνήθως σε παίρνει η κάτω βόλτα και τίποτα απο τα προαναφερθέντα δε γίνεται. Ουτε στο χειρότερο εχθρό μου.
Δε ξέρω, η παράσταση μου δημιούργησε ανάμικτα συναισθήματα, μα μου έδωσε κι ένα πείσμα να σταθώ στο ύψος μου και να προσπαθήσω να χρησιμοποιήσω λίγο πιο θετικά το χρόνο που μου δόθηκε. Οσο μπορεί κανείς και όσο αντέχει φυσικά.
Η κυρία Διδασκάλου είναι εκπληκτική. Χαίρομαι πολύ που είχα την ευκαιρία φέτος να τη δω σε δυο μονόλογους.


Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης
Παίζει η ηθοποιός: Κατερίνα Διδασκάλου

στο θέατρο Βρετάνια

Παράσιτα

της Βίβιεν Φράντσμαν

Δύο αδερφές. Δύο κατεστραμένες ψυχές. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, ναι, αυτό δε το αμφισβήτησα ποτέ κατα τη διάρκεια της παράστασης, αγαπιούνται ναι, αλλα με μια αγάπη που πληγώνει, που καταστρέφει. Αμα είσαι κατεστραμένος τι άλλο μπορείς να κάνεις; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος καλό μου, ουκ αν λάβεις. Πόσο απλά και ωραία θα τανε και πόσο καλύτερος θα ταν ο κόσμος μας άμα μπορουσαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου, αν μπορούσαμε να προσπαθούμε και να παλεύουμε για το καλό του άλλου, πόσο μάλλον άμα τον αγαπάμε, απο το να προστατεύουμε τον εαυτό μας, ή απο το να τον ρίχνουμε κάτω εκεί που και εμείς είμαστε, πόσο πιο εύκολα θα τανε όλα για όλους; Όμως, Όμως... Με τη λογική θέλουμε να δράσουμε αλλιώς, στη πραγματικότητα ο εαυτός μας, αυτός ο ζαβός εαυτός μας προδίδει.

Η Ρόλυ και η Πίνκ είναι δύο αδερφές, μεγαλωμένες σε ορφανοτροφείο γιατί οι γονείς τους δεν το χαν, ο ένας αλκοολικος βίαιος, η άλλη ναρκομανής. Όταν η Ρόλυ ήταν 8 χρονών τοποθετήθηκε σε οικογένεια. Τη μεγάλη αδερφή δεν την πήραν, δεν είχαν χώρο, ήταν πολύ μεγάλη, άγνωστο. Δε το συγχώρεσε στη μικρή της αδερφή που αυτή έμεινε πίσω. Και οι δύο τελικά έγιναν χρήστες, η μικρή μπήκε φυλακή όπου αποτοξινώθηκε και της δόθηκε μια δευτερη ευκαιρία. Σε αυτη τη στιγμή τις γνωρίζουμε εμείς. Η Ρόλυ να προσπαθεί να μείνει καθαρή και να ξαναφτιάξει τη ζωή της, η Πινκ να είναι χρήστης και κατεστραμένη. Η Πίνκ βάζει εμπόδια και η Ρόλυ ξανακυλάει.

Το να παρακολουθείς τη σχέση των δύο αδερφών είναι πραγματικά βάρβαρο. Όχι γιατί η ιστορία τους είναι προφανέστατα βάρβαρη. Για μένα η βαρβαρότητα έγκειται ότι αυτη η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρωπων που αγαπιούνται είναι ανατριχιαστικά οικία. Απλά στο εργο είναι υπερβολικά προφανής και έντονα δοσμένη. Αλλά αυτό, το να κακίζεις τον αγαπημένο σου όταν προσπαθεί, όταν για λίγο καταφέρνει να είναι πιο καλά απο σένα, και υπόγεια να τον υπονομεύεις, το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει χωρίς καν να το καταλάβω. Και η άλλη όψη, όταν είσαι εσυ καλά,  να μη τραβάς τον αγαπημένο σου μαζί γιατί ξέρεις ότι ριψοκυνδινεύεις να χάσεις αυτό που με κόπο έφτιαξες και τον αφήνεις πίσω σου. Και αυτό το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει. Αγαπιόμαστε, με αγάπες που πληγώνουν. Και μετα απορούμε που πληγωνόμαστε. Και εν τέλει μένουμε όλοι λαβωμένα απομεινάρια μιας κάπως ζωής. Βάρβαρο. Πολύ βάρβαρο.

Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Νατάσα Ζάγκα
Ακούγεται η φωνή του Γιάννη Τσορτέκη

στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Το γλυκό πουλί της Νιότης

του Tennessee Williams

δεν είμαι νέα, δεν είμαι ομως και γριά

Ο πανδαμάτωρ χρόνος που περνάει και στο διάβα του παίρνει αυτό που ήσουνα, αυτό που έλπιζες να γίνεις, αυτό που έδειχνες ότι είσαι. Και μετά το πέρας του, τι; Πως μπορείς να διαχειριστείς το χρόνο που σε ευνουχίζει, πως μπορείς να διαχειριστείς τα νιάτα που πια δεν είναι; Ειδικά όταν έχεις ακόμη μπροστά σου ζωή; Θέλεις ζωή. Ποθείς ζωή.

Μια διάσημη ηθοποιός που αποσύρθηκε στη "σωστή στιγμή", πάνω στο απόγειο της δόξας της, μετά απο 15 χρόνια αποφασίζει να κάνει το come back. Στη πρεμιέρα, νοιώθει ότι έχασε, ότι τη κοροϊδεύουν γιατί δεν είναι αυτό που ήταν κάποτε, αυτό το αποκαλυπτικό gros plan που τίποτα δεν αφήνει κρυφό, και φεύγει, τρέχει μακριά, να κρυφτεί. "Όταν αποτύχεις να φεύγεις". Στην απόδραση αυτή συναντά ένα νέο, που κάποτε ήταν το πιο όμορφο αγόρι της πόλης του, που προσπάθησε να γίνει ηθοποιός χωρίς να τα καταφέρει και κατέληξε να συντροφεύει ευπορες κυρίες. Επιστρέφουν στη γεννέτηρα του, επειδή έμαθε ότι η μητέρα του είναι άρρωστη, κυρίως επειδή θέλει να ξαναβρεί το πρώην κορίτσι του. Μια αγάπη εφηβική, πάντα μέσα του και πάντα μέσα της. Όμως στη πόλη του όλοι τον προειδοποιούν να φύγει. Κατι έχει συμβεί και αυτός δε το μαθε ποτέ γιατί δεν είχε σταθερή διεύθυνση, δεν είχε σκοπό, δεν είχε ρίζα.  Όταν ήταν νέοι, ο πατέρας της δεν τον ήθελε για γαμπρό του γιατί δεν ήταν "κάποιος". Για αυτό έφυγε. Για να γίνει κάποιος και να τη διεκδικήσει. Γύριζε κάθε τόσο και την έβρισκε. Δεν κατάφερε να γίνει όμως κάποιος. Δε σταμάτησε και να ελπίζει ότι θα τα καταφέρει. Όταν συνηδητοποιεί ότι δεν πρόκειται, δεν έχει νόημα πλέον για αυτόν να συνεχίσει. Προτιμά τον πλήρη κατακερματισμό του. Γιατί αν συνεχίσει υπάρχει ο κύνδινος να ξαναελπίσει, και τότε, τότε ποιός ξέρει αν θα αντέξει για άλλη μια φορά να γκρεμιστουν οι ελπίδες του. Καλύτερα χωρίς. Η ίσως γιατί γιαυτόν εκείνο το όνειρο, που πια ξέρει ότι το έχασε, ήταν το "τα πάντα" του, και ο εαυτός του δε μπορεί να υπάρξει δίχως του.

Για τη γηραιά ηθοποιό όμως, κι εκεί είναι που εγω ταυτίζομαι περισσότερο, εγώ που επιμένω να ελπίζω, που δεν είμαι νέα πια, αλλα δεν είμαι και γριά, και θέλω να ζήσω, ποθώ να ζήσω, για τη γηραιά ηθοποιό είναι μια άλλη ιστορία. Ανακαλύπτει ότι η επιστροφή της στη σκηνή δεν ήταν αποτυχία. Δεν είναι πια η ομορφιά της που σαγηνεύει. Είναι η ωριμότητα, το βάθος της ερμηνείας της. Μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο.
Μπορεί τα νιάτα να φύγαν ανεπιστρεπτί, αλλά μαζί με το χρόνο που πέρασε και σημάδεψε, δημιουργήθηκε κάτι νεό, κάτι άλλο που είναι ενδιαφέρον και έχει και αυτό την ουσία του.

Μπορεί τα νιάτα μας και τις πιθανότητες και τις δυνατότητες που είχαμε να τα χάσαμε, αλλά γεννήσαμε μέσα από τη ζωή κάτι καινούργιο που δίνει νέες πιθανότητες, νέες δυνατότητες, νέα όνειρα. Διαφορετικά απο αυτά που έπρεπε να εγκαταλείψουμε αλλά όχι απαραίτητα χειρότερα. Πιο ταιριαστά σίγουρα. Ποιος ξέρει; Ποιος θα κρίνει; Το σημαντικό είναι να συνεχίζεις να ονειρέυεσαι. Να προχωρας ελπίζοντας και εσαεί αισθανόμενος.

Να ευχαριστήσω τη κυρία Μαραγκού για την εξαίρετη δουλειά που κάνει όλα αυτά τα χρόνια, τη προσφορά της και το ειλικρινές θέατρο που μας προσφέρει.

Σκηνοθεσία: Αναστασία Ρεβή
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Μαραγκού, Όμηρος Πουλάκης, Λευτέρης Βασιλάκης, Αργύρης Γκαγκάνης, Νικόλας Παπαδομιχελάκης, Αγγελική Μητροπούλου, Βέφη Ρέδη

στο θέατρο Άλμα

Εταιρικοί Διάλογοι

του Λουκιανού

Ιστορίες απο τη ζωή των εταίρων στην αρχαία Ελλάδα. Αγοραίος Έρωτας. Λίγο διαφορετικός απο αυτόν που έχουμε στο μυαλό μας. Και τόσο ίδιος. Πανω απο όλα Έρωτας. Στο βάθος κήπος και συγχρόνως στο προσκήνιο Αγοραίος. Δες το ψυχρά σαν επάγγελμα, διαφύλλαξε τα έσω σου και είσαι ΟΚ. Μπορείς; Εμ, δε μπορείς. Ο έρωτας, για όλους μας, είναι αδυσώπητος. Σε πιάνει και σε παρασέρνει και σε καταστρέφει. Εννίοτε. Ακόμη και για τους "επαγγελματίες". Ειδικά για τους επαγγελματίες. Άλλη η αντίληψη της εταίρας στην αρχαία Ελλάδα. Αλλα και πάλι, όσο άλλη κι αν είναι δε παύει να είναι γυναίκα, άνθρωπος, που θα αισθανθεί, και θα θελήσει το πλήρες, το όλο, το για πάντα, το απόλυτο. Και ίσως σε αυτην είδικά, το απόλυτο να μη της χαρίζεται. Να μη της δίνεται. Γιατί άλλη η αντίληψη απο αυτη που ξέρουμε αλλά δε παύει να είναι εταίρα. Και η ταμπέλα καλύπτει ότι ε ναι, είναι άνθρωπος. Και επιθυμεί, και θέλει. Ανεξαρτήτως ταμπελών. Δυστυχώς όμως η ταμπέλα δε προσπερνάται. Δεν υπάρχει τόσο γεναίος άνθρωπος που να μπορεί να αποτάξει τις ταμπέλες.

Όλα τα λεφτα η εισαγωγή και οι συμβουλές της μάνας στην εκκολαπτόμενη εταίρα. Να είσαι ευχάριστη με όλους, κανέναν να μη κακολογείς, να είσαι χαμογελαστή αλλα όχι να χαχανίζεις σα χαζό, να κοιτάς στα μάτια αυτόν που πληρώνει (ισχύει και αν πληρώνει μόνο με ερωτα ξές), να δείχνεις λιγόφαγη, να μη μεθάς, να μιλάς λίγο, ξανά να μη κακολογείς κανένα. Εμ, τα ξέραν απο την αρχαιότητα, τα ξέρουμε κι εμείς ανέκαθεν. Και δε τα ακολουθούμε με δική μας ευθύνη και δεχόμαστε τις συνέπειες ;-)
Πειράζει που θέλω άντρα που να ναι πάνω και περα απο όλα αυτά; Το ξέρω ότι το μν σέρνει καράβι, αλλα πειράζει που δε μου αρέσει; και δε σέρνω ούτε χαρτινη βαρκούλα;
;-)

Μετάφραση: Παναγιώτης Μουλάς

Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Βασίλης Νικολαΐδης

Μουσική διδασκαλία, ακορντεόν, τραγούδι: Χριστίνα Ρόκκου

Παίζουν οι ηθοποιοί: Κωνσταντίνα Αργυροπούλου, Σπύρος Αχείμαστος, Ευθυμία Κωσταπαπά, Παντελίτσα Λοίζου, Κική Σταυριανίδη, Ελευθερία Στεφανούρη, Στράτος Χατζηηλίας

Στο θέατρο Έναστρον

Βάσσα Ζελεσνόβα

του Μαξίμ Γκόρκι

η προεπαναστατική Ρωσσία ίσως είναι πιο επίκαιρη απο ποτέ....

ο εργαζόμενος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει δουλειά
ο άνθρωπος ως μη ον, υπόχρεος και ευγνώμων που έχει ζωή
ότι και αν είναι αυτή

Μια γυναίκα σκληρή που κρατά τα ηνία της οικογένειας και της επιχείρησης.
Σκληρή όχι γιατί έτσι γεννήθηκε, αλλα γιατί μόνο αυτό ξέρει. Δε ξέρει αλλιώς. Το συνάντησα κι εγώ αυτο στη ζωή μου κάποτε σε κάποιους ανθρώπους και το κατανοώ απόλυτα. Δεν ήτανε σκληροί απο κακία ή έλλειψη ενδιαφέροντος ή αγάπης. Ήταν έτσι μαθημένοι. Σκληροί με τον εαυτό τους, σκληροί με όλους τους υπόλοιπους. Δε υποψιάζοταν καν ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος. Με θύμωνε αυτό. Όχι οι άνθρωποι που ήταν σκληροί. Όχι. Το ότι αυτό μόνο ήξεραν. Ότι αυτό τους σέρβιρε η ζωή κι αυτο σερβίραν και αυτοί σε έναν αέναο φαύλο κύκλο επαναλαμβανόμενης σκληρότητας.
Έτσι και η Βάσσα. Αυτό μόνο γνωρίζει και έτσι είναι. Με σκληρότητα και φαινομενική έλλειψη ευαισθησίας θα κάνει ότι απαιτείται για τη βιωσιμότητα των ανθρώπων της και του εαυτού της. Το ζητούμενο δεν είναι κάτι παραπάνω. Είπαμε δε γνωρίζει καν ότι υπάρχει το κάτι παραπάνω, ότι θα μπορούσε η ζωή να είναι απαλή, η δυνατότητα για κάτι άλλο δεν υπάρχει μέσα στο οπτικό της πεδίο.
Εμένα ποιος με λυπήθηκε αναρωτάται, και φυσικά κανείς δε τη λυπήθηκε. Και τελικά όσο σκληρά κι αν φέρεται, ότι κι αν κάνει για να πετύχει τους σκοπούς της, αυτό που μένει είναι ότι, έστω και με βάση τη δική της διεστραμένη άποψη, το αποτέλεσμα είναι ότι φροντίζει για αυτούς που αγαπά και νοιάζεται. Κι αυτό απο μόνο του είναι ελπιδοφόρο. Η ευαισθησία, η μαγιά είναι μέσα μας. Ότι κι αν μας έχει σερβίρει η ζωή. Όσο χτυπημένοι κι αν είμαστε. Υπάρχει μέσα μας πάντα κάτι που θα μπορούσε ίσως με κάποιον τρόπο να αναδειχθεί. Κι ας μην αναδειχθεί ποτέ. Η δυνατότητα είναι εκει. Κι αυτό είναι πραγματικά ελπιδοφόρο.


Σκηνοθεσία & Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν
Παίζουν οι ηθοποιοί: Αλίκη Μπόμποτα, Μίνα Χειμωνά, Πέτρος Γούτης, Μάριος Σακκάς, Χαρά Αδαμίδου, Ρωμανός Μαρούδης, Αντώνης Ραμπαούνης, Εύη Νταλούκα, ιωάννα Αγγελίδη

Στο θέατρο Altera Pars

Τα Δεκανίκια ή πως ξέμαθα να περπατώ

βασισμένη στο ομώνυμο ινδικό λαϊκό παραμύθι

Και η έμφαση στο "πως ξέμαθα να περπατώ"...
και μπορώ να ξαναμάθω να περπατώ
αν θέλω, μπορώ, μπορώ, μπορώ!!!

όταν βεβαια μάθω να ξανα περπατώ μπορεί και να μου γυρίσει λίγο μπούμερανγκ αλλά δε πειράζει, σημασία έχει που ξανα περπάτησα. Είχα τη στιγμή μου, τη στιγμή που ΠΕΡΠΑΤΩΩΩΩΩ, κι αυτή η στιγμή αξίζει όσο χίλιες, και κάτι παραπάνω ;-)

Μια παράσταση λίγο διαφορετική απο τις άλλες, υπο την έννοια ότι παρουσιάζεται ως βουβός κινηματογράφος. Πέφτουν οι τίτλοι, βλέπουμε τα δρώμενα υπο τη συνοδεία ζωντανής μουσικής και τούμπαλιν. Το τι κάνουνε οι ηθοποιοι με το σώμα τους, δε το σχολιάζω. Δε σταματώ να εκπλήσσομαι απο το ταλέντο και τις ικανότητες των ανθρώπων. Και όμως εμεις οι άνθρωποι που τόσα θαύματα είμαστε ικανοί να κάνουμε, είμαστε ικανοί και για άλλα. Οι ίδιοι άνθρωποι, έχουμε μέσα μας και το ένα και το άλλο. Συγχρόνως. Και το τι θα εκδηλωθεί κάθε φορά κανείς δε μπορεί να προβλέψει. Η κακιά στιγμή, η κακιά μας ώρα και το κακό συναπάντημα.

Η ιστορία είναι απλή, σε μια χώρα, κάποια χωρα θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές. Υπάρχει ένας βασιλιάς, μια χαρά βασιλιάς είναι, οι άνθρωποι ζουν τις συνιθισμένες τους ζωές, μια χαρά είναι.
Ώσπου κατά τη διάρκεια ενός κυνηγιού γίνεται ένα ατύχημα και μένει κουτσός. Αναγκάζεται να χρησιμοποιήσει δεκανίκια, και τόσο τον επηρρέασε αυτό, που αποφασίζει ότι όλοι οι άνθρωποι θα χρησιμοποιούν δεκανίκια και δε θα περπατούν. Όποιος περπατάει θα σκοτώνεται επιτόπου. Υπάρχουν κάποιες αντιδράσεις φυσικά στην αρχή, πατάσσονται άμεσα. Κι έτσι ο φόβος, μεγάλος πλανευτής ο φόβος, και οδηγός πανάθεμα του, κάνει σιγα σιγά όλους τους ανθρώπους να χρησιμοποιούν τα δεκανίκια και ξεμαθαίνουν να περπατούν. Δε ξέρουν πια πως. Κι ας έχουν υγιεί πόδια. Πλέον δε ξέρουν να τα εκμεταλλευτούν, να τα χρησιμοποιήσουν. Ενα πράγμα σαν το καθένα απο εμάς, που τόσες δυνάμεις και θαύματα έχει μέσα του αλλά, αλλά, δε ξέρει ότι τα 'χει, ή φοβάται να τα χρησιμοποιήσει, ή τα έχει αφήσει να ατροφήσουν, κι έτσι είναι σαν να μη τα έχει. Έτσι και αυτοί, είναι σα να είναι κουτσοί.
Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένας που ζώντας απομονωμένος, δεν έχει ξεχάσει να περπατά, θυμάται πως! Και όταν πεθαίνει ο βασιλιάς, κάποιοι τολμηροί λένε να τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα να πάμε να μάθουμε να περπατάμε. Και με κόπο πολύ τα καταφέρνουν. Γιατί είπαμε, η δυνατότητα είναι εκεί, πρέπει να βρεις τη δύναμη να την εξασκήσεις και να τη φέρεις στην επιφάνεια. Και το πείσμα βεβαίως βεβαίως. Και τη πίστη.

Η συνέχεια επι σκηνής. Είναι λίγο απροσδόκητη. Δε θα 'πρεπε να είναι απροσδόκητη γιατί είναι τόσο αληθινή που τελικά είναι η αναμενόμενη. Αλλά μερικές φορές το αναμενόμενο δε το θέλουμε κι έτσι επιλέγουμε να μας ξαφνιάζει όταν συμβαίνει. Δε θέλουμε και δε φανταζόμαστε ότι θα συμβεί. Και δε πειράζει, γιατί είναι καλό που επιμένουμε να ξαφνιαζόμαστε. Μόνο έτσι κάποτε θα πάψει να συμβαίνει.

Διασκευή: Ομάδα Art Vouveau 

Σκηνοθεσία: Δανάη Τίκου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Τάσος Δημητρόπουλος, Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Φοίβος Συμεωνίδης, Μαρία Ψαρολόγου
Μουσική σύνθεση - Πιάνο: Γιάννης Σελέκος 
Στο θέατρο Olvio

Η Πόρνη από Πάνω

του Αντώνη Τσιπιανίτη

Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους ένας πέθαινε από αηδία...
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους, θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία
Κώστας Καρυωτάκης

Η Ερατώ (μα τι όμορφο όνομα - η συγκεκριμένη όμως ακόμη δεν έχει γίνει μουσα κανενός ούτε κάν του εαυτού της, προσοχή, όχι ακόμη) επιστρέφει απο τη κηδεία του άντρα της και αρχίζει μια ανάμνηση - εξιστόρηση της ζωής της πριν και μαζί με αυτόν.
Επαρχιοτόπουλο καταπιεσμένο άδραξε την ευκαιρία για να ξεφύγει από το τόπο της, τη Πρέβεζα, με ένα γάμο που θα την έφερνε στην Αθήνα. Δε ζητούσε πολλά, λίγη τρυφερότητα απο τον άντρα της, ένα καλό λόγο, να μπορεί να βγαίνει έξω χωρίς να τη σχολιάζουν, απλα καθημερινά πράγματα. Ελπίδες κρεμασμένες για μια ζωή που δεν ήρθε, αφου ο γάμος της, το σπίτι της ήταν μια "νησίδα Πρέβεζας" μέσα στη πρωτεύουσα. Ο βίος της συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, καταπιεσμένη πλέον όχι απο τον πατέρα αλλα απο τον σύζυγο. Γιατί το ανέχτηκε; αναρωτιέται και η ίδια. Έτσι έχει μεγαλώσει, έτσι μόνο ξέρει, έτσι έμαθε, δε θα μπορούσε αλλιώς. Ολοι κουβαλάμε μια Πρέβεζα μέσα μας. Ίσως, δε ξέρω, εγω ήμουνα πιο τυχερή, κουβαλάω άλλου είδους Πρέβεζες, εξίσου τοξικές, αλλά τη δικιά της δε μπορώ να τη κατανοήσω.

Ο σύζυγος, αστυνομικός διεφθαρμένος, έχει κάνει τέχνη το κάνω τα στραβά μάτια με το αζημιωτο φυσικά. Κομμάτι του στραβά μάτια κάποιοι μετανάστες παράνομοι που έμεναν στο πάνω όροφο και στη συνέχεια μια πόρνη. Και η Ερατώ, απο κάτω να ακούει τις φωνές και τα βογκητα και κάθε μέρα να βιώνει στο πετσί της αυτο που δεν είχε. Και να επιθυμεί. Και να συνεχίζει να ελπίζει. Αυτό κι αν είναι η πλέον ανθρωπινη άμυνα. Ελπίδα. Πως αλλιώς. Και να ανρωτιέται γιατι δε διεκδήκησε. Γιατί δε πάλεψε. "Ισως η ζωή όλων να είναι ένα μοτίβο που δε μπορείς να αλλάξεις. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να διαλέψεις τα χρώματα των κλωστών με τα οποία θα το κεντήσεις" Α δε ξέρω, διαφορετικά χρώματα μπορουν να δώσουν πολυ πολυ διαφορετικά αποτελέσματα. Αρκει να επιλέξεις εσυ τα χρωματα των κλωστών. Η Ερατώ δεν επέλεξε ούτε αυτο. Μέχρι τώρα. Τώρα που ο άντρας της είναι νεκρός είναι αλλιώς. Τωρα μπορεί αυτή να ορίσει το τι και το πως, με ποιο χρώμα κλωστή και με ποια βελονια. Τέλος οι σταυροβελονιές για την Ερατώ.

Η παράσταση μου άρεσε πάρα πολύ, το κείμενο είναι γλυκόπικρο με πολλές στιγμές γέλιου. Η Ερατώ μπορεί να έζησε μίζερη ζωή αλλά ο λόγος της δεν είναι μίζερος ούτε μισερός. Και αυτό είναι πολυ αισιόδοξο και λυτρωτικό. Η δε κυρία Διδασκάλου είναι εκπληκτική, μεταμορφώνεται και παρασύρει το θεατή μέσα κατάμεσα στην ιστορία της Ερατώς, τιμώντας έτσι όπως της πρέπει.


Ασχετο αλλα σαν εικόνα και σαν φράση μου καρφώθηκε στο μυαλό και θέλω να το φυλλάξω εδω για να το έχω και για μετά. Περιγράφει η Ερατώ τα χέρια αντικειμένου πόθου
"Και οι φουσκωμένες φλέβες του σα ποτάμια στη γη της επαγγελίας" Θεϊκό!

Σκηνοθεσία: Σταμάτης Πατρώνης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κατερίνα Διδασκάλου

Ελευθερία στη Βρέμη

του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ

Υποθέτω στις αρχές του 19ου αιώνα η γυναίκα ήταν ένα τίποτα. Πλήρως εξαρτημένη απο το εκάστοτε αρσενικό, πατέρας, σύζυγος, αδερφός, κατα περίπτωση, δεν της είχε δοθεί ούτε καν η υποψία ότι θα μπορούσε να κάνει οτιδήποτε άλλο απο το να υπηρετει, να υπομένει να βρίσκεται στη σκιά.

Άραγε μια γυναίκα έξυπνη, ικανή, με επιθυμίες, τι επιλογές είχε και με ποιούς τρόπους μπορούσε να βρει διεξόδους; Ειδικά για τις επιθυμίες. Να τις εκφράσει, να τις δει να ικανοποιούνται. Ανεξάρτητα τι είναι αυτές. Δε ξέρω. Ανιστόρητη γαρ, ανευ ικανής φαντασίας. Υποθέτω για μια γυναίκα με κάτι το extraodinaire θα βρισκότανε και η διέξοδος. Μarie Curie μου έρχεται στο μυαλό. Ήταν λίγο πιο μετά αυτη, αλλα και πάλι 19ος αιώνας. Πόσες όμως ήταν τέτοιου βεληνεκούς; και οι άλλες; αυτές που είναι σαν εμένα και εσένα και απλά "θέλουν"; Η Γκέσε είναι σαν εμένα και εσένα υποθέτω. Απλά μια γυναίκα που δεν άφησε το μυαλό της να κοιμηθεί. Που έχει επιθυμίες και άποψη για το πως θέλει να ζήσει. Που δε θέλει να ζήσει μετά θάνατον, θέλει τώρα, εδω στη γη, και βρίσκει μπροστά της εμπόδιο τις κοινωνικές συνθήκες της εποχής της, και όποιον τυγχάνει να έχει εξουσία την εκάστοτε στιγμή της ζωής της. Και πάντα βρίσκεται κάποιος να αναλάβει αυτή την εξουσία στη ζωή της, αφου έτσι προστάζει η εποχή. Αδιανόητο μια γυναίκα να ορίζει τη ζωή της, να είναι ελέυθερη. Και, πως μπορεί κανείς να τη κατηγορήσει  αν επιλέγει να εξαφανίσει ότι και όποιον μπορεί να την εμποδίσει να ζήσει όπως επιθυμεί; Άλλο κακό δε κάνει, δε βλάπτει. Απλα επιθυμεί. Και εκπληρώνει τις επιθυμίες της. Γλυκιά ειρωνία κάθε φορά που το βλέμμα της δείχνει τι μέλεται να έρθει. Αμα ζήσεις ελέυθερος πως μπορείς να ανεχθεις οτιδήποτε άλλο μετά; Δε μπορείς. Το τέλος αναπόφευκτο, αλλά αν μη τι άλλο πριν το τέλος υπήρξε μια υποψία ελεύθεριας, κάποιες στιγμές που όρισε εκείνη όπως τις ήθελε.

Το έργο βασίζεται στην ιστορική προσώπικοτητα της Γκέσε Μαργκαρέτε Γκόντφριντ, προφανώς είναι απλά μια άποψη για το πως θα μπορούσαν να είχαν συμβεί τα γεγονότα, θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, δεν έχει σημασία.

Η παράσταση είναι ακρως θεατρική, με ταξιδιάρική ατμόσφαιρα, χάνεσαι μέσα της και οι ερμηνείες είναι εκπληκτικές. Ως συνήθως, πολύ καλό θέατρο στο θέατρο Μεταξουργείο.


Σκηνοθεσία: Νάντια Φώσκολου
Παίζουν οι ηθοποιοί: Τίνα Γιωτοπούλου, Γιασεμί Κηλαηδόνη, Δημήτρης Πλειώνης, Χρήστος Ροδάμης, Στράτος Σωπύλης, Αλέξανδρος Σωτηρίου
Στο θέατρο Μεταξουργείο

Addio Del Passato

της Λείας Βιτάλη

Μιλάμε για πολύ ζόρι. Μιλάμε για too close σε προσωπικά δεδομένα και καταστάσεις. Μιλάμε για επαναφορά σε αυτα που έχω ξεπεράσει(;), που νόμιζα ότι έχω ξεπεράσει, που μάλλον τα χω χώσει κάτω απο ένα πολύ βαρύ χαλάκι και δε θέλω με τίποτα μα με τίποτα να τα ξανααντικρύσω.
Αναρρωτιέμαι πόσοι εκεί έξω αισθάνονται σαν και εμένα. Πρέπει να είμαστε ικανός αριθμός για να είναι θέμα άξιο γραφής έργου, και στη συνέχεια άξιο μετατροπής του σε παράσταση. Προφανώς άπτεται και σε ζωές άλλων - σιγά μη κράταγα τη μοναδικότητα :-)

Μια γυναίκα της γενιάς μου - εκεί γύρω στα σαράντα - επισκέπτεται τη μητέρα της για να φτιάξουνε το καθιερωμένο "κέικ" της Τετάρτης. (Τι ειρωνία - φτιάχνω στη μέση της εβδομάδας ωσαν να είναι η μέση της ζωής κάτι γλυκό και λαχταριστό μπας και ξορκίσω όλα τα υπόλοιπα που δεν, μα που με τίποτα δεν). Η μεταξύ τους συζήτηση και η αναφορά σε γεγονότα και καταστάσεις του παρελθόντος και του παρόντος, και σχέδια του μέλλοντος. Το πλήρες άπλωμα του τραχανά της τοξικής σχέσης, των απωθημένων που κουβαλά η κόρη. Στη συνέχεια, υπάρχει μια ανατροπή, που μετατρέπει ότι έχουδε δει, που του ρίχνει άλλο φως: Η απεγνωσμένη προσπάθεια για closure, για ένα τελικό ξεκαθάρισμα, για λύτρωση, να πάρεις τις απαντήσεις που είναι καταδικασμένες να μη δωθούν, να εξηγήσεις, να κατανοήσεις, να αλλάξεις ίσως την εμπειρία, ναι, να πιστέψεις ότι λάθος είχες καταλάβει και τελικά αυτό που τόσο σε πληγώνει ίσως τελικά και να ήταν παρανόηση, να χτίσεις μια κάπως διαφορετική εικόνα του παρελθόντος, να κάνεις το παρελθόν τέτοιο που πάνω του να μπορέσεις να κτίσεις ένα διαφορετικό αύριο. Addio del passato - αποχεραιτισμός στα περασμένα, πως αλλιώς; είτε θα αποδεχθείς και θα προχωρήσεις είτε αν αυτό είναι αδυνατο θα τα αλλάξεις και θα προχωρήσεις, διαφορετικά θα σε στοιχειώνουν πάντα.
Σηκώνω διστακτικά το δικό μου χαλάκι, τα κοιτάζω με απέχθεια και τρόμο, ξανατοποθετώ το χαλί προσεκτικά απο πάνω, μη τυχόν και ασκήσω βία και κανένα κομματάκι ξεφύγει προς το φως, και με όλη μου την ορμή, πηδάω πάνω τους και τα ισοπεδώνω, πάνω απο το χαλί, με ορμή, μέχρι να γίνουν σκόνη και μη αναγνωρίσιμα. Νισάφι πια.

Εξαιρετική παράσταση, εκπληκτικές ερμηνείς, υπέροχη θεατρική ατμόσφαιρα.


Σκηνοθεσία: Γιώργος Παλούμπης
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Ράνια Οικονομίδου, Χρύσα Παπά, Κόνυ Ζήκου

Στο θέατρο Κάππα