της Βίβιεν Φράντσμαν
Δύο αδερφές. Δύο κατεστραμένες ψυχές. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, ναι, αυτό δε το αμφισβήτησα ποτέ κατα τη διάρκεια της παράστασης, αγαπιούνται ναι, αλλα με μια αγάπη που πληγώνει, που καταστρέφει. Αμα είσαι κατεστραμένος τι άλλο μπορείς να κάνεις; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος καλό μου, ουκ αν λάβεις. Πόσο απλά και ωραία θα τανε και πόσο καλύτερος θα ταν ο κόσμος μας άμα μπορουσαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου, αν μπορούσαμε να προσπαθούμε και να παλεύουμε για το καλό του άλλου, πόσο μάλλον άμα τον αγαπάμε, απο το να προστατεύουμε τον εαυτό μας, ή απο το να τον ρίχνουμε κάτω εκεί που και εμείς είμαστε, πόσο πιο εύκολα θα τανε όλα για όλους; Όμως, Όμως... Με τη λογική θέλουμε να δράσουμε αλλιώς, στη πραγματικότητα ο εαυτός μας, αυτός ο ζαβός εαυτός μας προδίδει.
Η Ρόλυ και η Πίνκ είναι δύο αδερφές, μεγαλωμένες σε ορφανοτροφείο γιατί οι γονείς τους δεν το χαν, ο ένας αλκοολικος βίαιος, η άλλη ναρκομανής. Όταν η Ρόλυ ήταν 8 χρονών τοποθετήθηκε σε οικογένεια. Τη μεγάλη αδερφή δεν την πήραν, δεν είχαν χώρο, ήταν πολύ μεγάλη, άγνωστο. Δε το συγχώρεσε στη μικρή της αδερφή που αυτή έμεινε πίσω. Και οι δύο τελικά έγιναν χρήστες, η μικρή μπήκε φυλακή όπου αποτοξινώθηκε και της δόθηκε μια δευτερη ευκαιρία. Σε αυτη τη στιγμή τις γνωρίζουμε εμείς. Η Ρόλυ να προσπαθεί να μείνει καθαρή και να ξαναφτιάξει τη ζωή της, η Πινκ να είναι χρήστης και κατεστραμένη. Η Πίνκ βάζει εμπόδια και η Ρόλυ ξανακυλάει.
Το να παρακολουθείς τη σχέση των δύο αδερφών είναι πραγματικά βάρβαρο. Όχι γιατί η ιστορία τους είναι προφανέστατα βάρβαρη. Για μένα η βαρβαρότητα έγκειται ότι αυτη η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρωπων που αγαπιούνται είναι ανατριχιαστικά οικία. Απλά στο εργο είναι υπερβολικά προφανής και έντονα δοσμένη. Αλλά αυτό, το να κακίζεις τον αγαπημένο σου όταν προσπαθεί, όταν για λίγο καταφέρνει να είναι πιο καλά απο σένα, και υπόγεια να τον υπονομεύεις, το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει χωρίς καν να το καταλάβω. Και η άλλη όψη, όταν είσαι εσυ καλά, να μη τραβάς τον αγαπημένο σου μαζί γιατί ξέρεις ότι ριψοκυνδινεύεις να χάσεις αυτό που με κόπο έφτιαξες και τον αφήνεις πίσω σου. Και αυτό το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει. Αγαπιόμαστε, με αγάπες που πληγώνουν. Και μετα απορούμε που πληγωνόμαστε. Και εν τέλει μένουμε όλοι λαβωμένα απομεινάρια μιας κάπως ζωής. Βάρβαρο. Πολύ βάρβαρο.
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Νατάσα Ζάγκα
Ακούγεται η φωνή του Γιάννη Τσορτέκη
στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Δύο αδερφές. Δύο κατεστραμένες ψυχές. Δύο άνθρωποι που αγαπιούνται, ναι, αυτό δε το αμφισβήτησα ποτέ κατα τη διάρκεια της παράστασης, αγαπιούνται ναι, αλλα με μια αγάπη που πληγώνει, που καταστρέφει. Αμα είσαι κατεστραμένος τι άλλο μπορείς να κάνεις; Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος καλό μου, ουκ αν λάβεις. Πόσο απλά και ωραία θα τανε και πόσο καλύτερος θα ταν ο κόσμος μας άμα μπορουσαμε να χαιρόμαστε με τη χαρά του άλλου, αν μπορούσαμε να προσπαθούμε και να παλεύουμε για το καλό του άλλου, πόσο μάλλον άμα τον αγαπάμε, απο το να προστατεύουμε τον εαυτό μας, ή απο το να τον ρίχνουμε κάτω εκεί που και εμείς είμαστε, πόσο πιο εύκολα θα τανε όλα για όλους; Όμως, Όμως... Με τη λογική θέλουμε να δράσουμε αλλιώς, στη πραγματικότητα ο εαυτός μας, αυτός ο ζαβός εαυτός μας προδίδει.
Η Ρόλυ και η Πίνκ είναι δύο αδερφές, μεγαλωμένες σε ορφανοτροφείο γιατί οι γονείς τους δεν το χαν, ο ένας αλκοολικος βίαιος, η άλλη ναρκομανής. Όταν η Ρόλυ ήταν 8 χρονών τοποθετήθηκε σε οικογένεια. Τη μεγάλη αδερφή δεν την πήραν, δεν είχαν χώρο, ήταν πολύ μεγάλη, άγνωστο. Δε το συγχώρεσε στη μικρή της αδερφή που αυτή έμεινε πίσω. Και οι δύο τελικά έγιναν χρήστες, η μικρή μπήκε φυλακή όπου αποτοξινώθηκε και της δόθηκε μια δευτερη ευκαιρία. Σε αυτη τη στιγμή τις γνωρίζουμε εμείς. Η Ρόλυ να προσπαθεί να μείνει καθαρή και να ξαναφτιάξει τη ζωή της, η Πινκ να είναι χρήστης και κατεστραμένη. Η Πίνκ βάζει εμπόδια και η Ρόλυ ξανακυλάει.
Το να παρακολουθείς τη σχέση των δύο αδερφών είναι πραγματικά βάρβαρο. Όχι γιατί η ιστορία τους είναι προφανέστατα βάρβαρη. Για μένα η βαρβαρότητα έγκειται ότι αυτη η αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρωπων που αγαπιούνται είναι ανατριχιαστικά οικία. Απλά στο εργο είναι υπερβολικά προφανής και έντονα δοσμένη. Αλλά αυτό, το να κακίζεις τον αγαπημένο σου όταν προσπαθεί, όταν για λίγο καταφέρνει να είναι πιο καλά απο σένα, και υπόγεια να τον υπονομεύεις, το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει χωρίς καν να το καταλάβω. Και η άλλη όψη, όταν είσαι εσυ καλά, να μη τραβάς τον αγαπημένο σου μαζί γιατί ξέρεις ότι ριψοκυνδινεύεις να χάσεις αυτό που με κόπο έφτιαξες και τον αφήνεις πίσω σου. Και αυτό το χω βιώσει και πιθανότατα το χω κάνει. Αγαπιόμαστε, με αγάπες που πληγώνουν. Και μετα απορούμε που πληγωνόμαστε. Και εν τέλει μένουμε όλοι λαβωμένα απομεινάρια μιας κάπως ζωής. Βάρβαρο. Πολύ βάρβαρο.
Μετάφραση: Αγγελική Κοκκώνη
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Παίζουν οι ηθοποιοί: Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Νατάσα Ζάγκα
Ακούγεται η φωνή του Γιάννη Τσορτέκη
στο θέατρο του Νέου Κόσμου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου