σκηνική σύνθεση του Ηλία Κουνέλα βασισμένη στο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι Αδερφοί Καραμάζοφ.
Είπαμε με τη κουμπάρα να πάμε μαζί Θέατρο. Διάλεξε ότι θες εσυ, λέω. Εγω όταν διαλέγω οι πιθανότητες για φόλα εκτοξεύονται. (Άσε που δε θα χω και το άγχος αν θα της αρέσει. Οπότε την άφησα να διαλέξει - χιχιιχιχιχιχι σατανικό). Κάθησε λοιπον η καλή μου, το μελέτησε, μου λέει αυτό. Δεν είχα ακούσει για τη παράσταση. Ωχ λέω. Ντοστογιέφσκι: είχαμε μια περαστική επαφή στη μεταεφηβία, αιώνες πριν και κατα συνέπεια δε θυμόμαστε τίποτα, Αδερφούς Καραμάζοφ ούτε που τους είχα ακούσει. Αδιάβαστη τελείως, μέσα σε δυο ώρες δε προλαβαίνεις βέβαια κοριτσάκι, οπότε ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα τουλάxιστον να ξέρω πανω κάτω τι πραγματεύεται και of you go my dear.
Η ιδέα ήτανε να διαβάσουν μαζί φωναχτά το μυθιστόρημα, να ακούσεις την ανάγνωση του άλλου. Μου άρεσε αυτό. Πολύ. Και μόνο σαν λειτουργία το ζήλεψα. Θα θελα να μαι κρυμμένη σε μια γωνιά και να ακούω τις "αναγνώσεις" άλλων ανθρώπων. Χωρίς να μου εξηγούν. Μόνο απο το τόνο της φωνής, τη γλώσσα του σώματος να διαισθάνομαι τη ματια τους. Οπως ζωή. Που προσπαθείς χωρίς να σου εξηγήσουν να διαισθανθείς το κόσμο μέσα απο τα μάτια ενός άλλου.
Μου άρεσε και η άλλη προσθήκη, να το διαβάσεις, αναγνώσεις, υπερασπιζόμενος έναν χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Ακόμη και αν εσύ δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Ειδικά αν δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Αυτή ιδιαίτερα η προσθήκη με συνεπήρε, και θέλω να βουτυχτώ σε αγαπημένα βιβλία, διαβάζοντας τα υπερασπιζόμενη τον πιο αντιπαθή χαρακτήρα, ή τον πιο διαφορετικό χαρακτήρα απο μένα. Έτσι, για να μη ξεχνώ ότι καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά ίδιος.
Κατ' αρχήν θεωρώ ότι αν είχα γνώση του βιβλίου θα το είχα ευχαριστηθεί περισσότερο. Θα μπορούσα να μπω κι εγω μέσα στα ταξίδια της σκέψης τους και να "νοιώσω". Θα είχα μια υποψία. Με τους ηθοποιούς είμαστε διαφορετικές γενιές, με αρκετά περισσότερα χρόνια και εμπειρίες να με "βαραίνουν". μάλλον κάποια ερωτήματα τους, όχι τα έχω απαντήσει, γιατι δεν απαντιούνται τελικά αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα έχω προσπεράσει. Δεν είναι σημαντικά πλέον για μένα. Κάποιες ερωτήσεις πλέον δεν έχω ανάγκη να τις κάνω. Υπάρχει Θεός; Αθανασία; Είμαστε ελεύθεροι; Ίσως για αυτό πλέον το θέατρο να μη με αγγίζει όσο με άγγιζε παλιότερα. (Και τι τυχαίο (;) να με αγγίζουν παραστάσεις πιο ώριμων ηθοποιών. Να με αγγίζουν ιστορίες.) Φαντάσου η ζωή σου να ήταν μυθιστόρημα λένε, απο που θα πιανες να τη πεις; Δεν είναι μυθιστόρημα καταλήγει ο ηθοποιός. Όχι, όχι διαφωνώ παιδια, διαφωνώ κάθετα. Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μυθιστόρημα. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που η ιστορία του δεν αξίζει να ειπωθεί. Απλά δεν υπάρχει κανείς να τη πει έτσι μαστόρικα που να τη τιμήσει όπως της πρέπει. Αγαπω τα παιδια λέει ο Ιβαν. Όχι τους μεγάλους που τους βαραίνει η ευθύνη. Τα παιδια δεν έχουν ευθύνη. Αχ παδια κι εδω θα διαφωνήσω. Μπορεί να έχουν ευθύνη οι μεγάλοι. Έχουμε ευθύνη. Επιλέγουμε. Σαφέστατα μας βαραίνει η ευθύνη των επιλογών μας αλλα πως να το εξηγησω, είμαστε συγχρόνως και ένοχοι και αθώοι. Μάλλον πρέπει να φτάσεις στα σαρανταφεύγα για να το νοιώσεις αυτό.
Όσο για τη παράσταση, είχε τις στιγμές της. Κάποιες ιδιαίτερα μαγικές. Το κερί το φυλακισμένο. Το τραγούδι της Μαρίνας. Και άλλες πολλές. Έχω την αίσθηση ότι οι πρόβες, στη συγκεκριμένη παράσταση, είδικα οι πρώτες αναγνώσεις, είναι μικρα αριστουργήματα θεάτρου που δε μπορεί να ξαναεπαναληφθεί. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Το εφήμερο. Το να έχεις τη τύχη να είσαι κοινωνός σε αυτό το εφήμερο. Χθες βράδυ, πήρα μια μυρωδιά από αυτό το εφήμερο. Και μου άρεσε.
στο Μερόππειον
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Στέλιος Ανδρονίκου, Ηλίας Κουνέλας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Βασίλης Σαφός, Μαρίνα Συμεού
Είπαμε με τη κουμπάρα να πάμε μαζί Θέατρο. Διάλεξε ότι θες εσυ, λέω. Εγω όταν διαλέγω οι πιθανότητες για φόλα εκτοξεύονται. (Άσε που δε θα χω και το άγχος αν θα της αρέσει. Οπότε την άφησα να διαλέξει - χιχιιχιχιχιχι σατανικό). Κάθησε λοιπον η καλή μου, το μελέτησε, μου λέει αυτό. Δεν είχα ακούσει για τη παράσταση. Ωχ λέω. Ντοστογιέφσκι: είχαμε μια περαστική επαφή στη μεταεφηβία, αιώνες πριν και κατα συνέπεια δε θυμόμαστε τίποτα, Αδερφούς Καραμάζοφ ούτε που τους είχα ακούσει. Αδιάβαστη τελείως, μέσα σε δυο ώρες δε προλαβαίνεις βέβαια κοριτσάκι, οπότε ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα τουλάxιστον να ξέρω πανω κάτω τι πραγματεύεται και of you go my dear.
Η ιδέα ήτανε να διαβάσουν μαζί φωναχτά το μυθιστόρημα, να ακούσεις την ανάγνωση του άλλου. Μου άρεσε αυτό. Πολύ. Και μόνο σαν λειτουργία το ζήλεψα. Θα θελα να μαι κρυμμένη σε μια γωνιά και να ακούω τις "αναγνώσεις" άλλων ανθρώπων. Χωρίς να μου εξηγούν. Μόνο απο το τόνο της φωνής, τη γλώσσα του σώματος να διαισθάνομαι τη ματια τους. Οπως ζωή. Που προσπαθείς χωρίς να σου εξηγήσουν να διαισθανθείς το κόσμο μέσα απο τα μάτια ενός άλλου.
Μου άρεσε και η άλλη προσθήκη, να το διαβάσεις, αναγνώσεις, υπερασπιζόμενος έναν χαρακτήρα του μυθιστορήματος. Ακόμη και αν εσύ δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Ειδικά αν δεν είσαι τίποτα σαν κι αυτόν. Αυτή ιδιαίτερα η προσθήκη με συνεπήρε, και θέλω να βουτυχτώ σε αγαπημένα βιβλία, διαβάζοντας τα υπερασπιζόμενη τον πιο αντιπαθή χαρακτήρα, ή τον πιο διαφορετικό χαρακτήρα απο μένα. Έτσι, για να μη ξεχνώ ότι καθένας μας είναι διαφορετικός αλλά ίδιος.
Κατ' αρχήν θεωρώ ότι αν είχα γνώση του βιβλίου θα το είχα ευχαριστηθεί περισσότερο. Θα μπορούσα να μπω κι εγω μέσα στα ταξίδια της σκέψης τους και να "νοιώσω". Θα είχα μια υποψία. Με τους ηθοποιούς είμαστε διαφορετικές γενιές, με αρκετά περισσότερα χρόνια και εμπειρίες να με "βαραίνουν". μάλλον κάποια ερωτήματα τους, όχι τα έχω απαντήσει, γιατι δεν απαντιούνται τελικά αυτά τα ερωτήματα, αλλά τα έχω προσπεράσει. Δεν είναι σημαντικά πλέον για μένα. Κάποιες ερωτήσεις πλέον δεν έχω ανάγκη να τις κάνω. Υπάρχει Θεός; Αθανασία; Είμαστε ελεύθεροι; Ίσως για αυτό πλέον το θέατρο να μη με αγγίζει όσο με άγγιζε παλιότερα. (Και τι τυχαίο (;) να με αγγίζουν παραστάσεις πιο ώριμων ηθοποιών. Να με αγγίζουν ιστορίες.) Φαντάσου η ζωή σου να ήταν μυθιστόρημα λένε, απο που θα πιανες να τη πεις; Δεν είναι μυθιστόρημα καταλήγει ο ηθοποιός. Όχι, όχι διαφωνώ παιδια, διαφωνώ κάθετα. Η ζωή κάθε ανθρώπου είναι μυθιστόρημα. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που η ιστορία του δεν αξίζει να ειπωθεί. Απλά δεν υπάρχει κανείς να τη πει έτσι μαστόρικα που να τη τιμήσει όπως της πρέπει. Αγαπω τα παιδια λέει ο Ιβαν. Όχι τους μεγάλους που τους βαραίνει η ευθύνη. Τα παιδια δεν έχουν ευθύνη. Αχ παδια κι εδω θα διαφωνήσω. Μπορεί να έχουν ευθύνη οι μεγάλοι. Έχουμε ευθύνη. Επιλέγουμε. Σαφέστατα μας βαραίνει η ευθύνη των επιλογών μας αλλα πως να το εξηγησω, είμαστε συγχρόνως και ένοχοι και αθώοι. Μάλλον πρέπει να φτάσεις στα σαρανταφεύγα για να το νοιώσεις αυτό.
Όσο για τη παράσταση, είχε τις στιγμές της. Κάποιες ιδιαίτερα μαγικές. Το κερί το φυλακισμένο. Το τραγούδι της Μαρίνας. Και άλλες πολλές. Έχω την αίσθηση ότι οι πρόβες, στη συγκεκριμένη παράσταση, είδικα οι πρώτες αναγνώσεις, είναι μικρα αριστουργήματα θεάτρου που δε μπορεί να ξαναεπαναληφθεί. Αυτή είναι και η μαγεία του θεάτρου. Το εφήμερο. Το να έχεις τη τύχη να είσαι κοινωνός σε αυτό το εφήμερο. Χθες βράδυ, πήρα μια μυρωδιά από αυτό το εφήμερο. Και μου άρεσε.
στο Μερόππειον
Σύλληψη – Σκηνοθεσία: Ηλίας Κουνέλας
Παίζουν οι Ηθοποιοί: Στέλιος Ανδρονίκου, Ηλίας Κουνέλας, Κλεοπάτρα Μάρκου, Βασίλης Σαφός, Μαρίνα Συμεού
Και αυτο επίσης μου άρεσε. Η παράσταση παίζεται σε ένα ιστορικό κτήριο. Το Μερόππειον. Το Μερόπειο Φιλανθρωπικό Ιδρυμα ιδρύθηκε το 1914 από την Άννα Θεοδωροπούλου και έναν όμιλο επωνύμων Αθηναίων κυριών στη μνήμη της μικρής κόρης της Μερόπης, η οποία έφυγε από την ζωή σε ηλικία 11 ετών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου