Δε μιλάμε για αυτά

του Κώστα Γάκη & της ομάδας

Μεγάλωσα σε μια κοινωνία που...

Μεγάλωσα με μια θρησκεία που...

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που...

που με καθόρισε, με σμίλεψε, μου έμαθε πως είναι ο κόσμος (αλλά είναι έτσι ο κόσμος;), μου επέτρεψε, μου απαγόρευσε, που δε με ρώτησε αλλά και να με ρώταγε τι νόημα θα είχε, αυτή με μεγάλωσε και μέσα στο πετσί μου έχει χώσει όλες τις απαντήσεις...

Κι όμως, σκέφτομαι, αισθάνομαι, αμφιβάλλω, θέτω ξανά τις ερωτήσεις με άλλο τρόπο και ίσως να απαντήσω με άλλο τρόπο, τουλάχιστον θα ρωτήσω, θα μιλήσω. Εκεί και η ελπίδα. Εκεί και η πολυπόθητη αλλαγή, όπως τη θέλω τώρα, για να δημιουργήσω μια νέα οικογένεια, θρησκεία, οικογένεια, που θα μεγαλώσει, θα σμιλέψει, θα καθορίσει τις νέες ερωτήσεις και τις νέες απαντήσεις για τους επόμενους, ώσπου και αυτοί να ξεκινήσουν το νέο κύκλο.

Το έργο, μιλάει για σεξ, και για όλα τα ταμπού που έχουμε γύρω από αυτό. Για τις σχέσεις μας, τις προκαταλήψεις μας, τα μυστικά μας, τις μάσκες μας. Για ενημέρωση σας, έχει πολύ γυμνό, αλλά δεν το βλέπεις, είναι απολύτως φυσικό και αφτιασίδωτο.

Εγώ όμως αλλού θέλω να σταθώ. Είναι κάτι που το παθαίνω πάντα όταν έρχομαι αντιμέτωπη με τόσο ταλέντο, απλά εκπλήσσομαι και μένω με το στόμα να χάσκει σα χαζό. Τέσσερα όμορφα παιδιά, με γυμνασμένα κορμιά, με υπέροχες φωνές, τραγουδούν πανέμορφα, με καταπληκτική κίνηση, και σκηνική παρουσία που σε καθηλώνει. Μα τόσο ταλέντο; Βάλε κι ένα καλό έργο με όμορφη μουσική και καλή σκηνοθεσία, και τσουπ, μαγεία συμπυκνωμένη σε μια παράσταση προς τέρψη και ευχαρίστηση, όλη δική μου. Ίσως εκεί να είναι η ελπίδα και η πολυπόθητη αλλαγή, που αναζητάμε διακαώς στις μέρες μας. Στους ανθρώπους που επιμένουν και μπορούν να δημιουργούν μαγείες. Ευχαριστώ σας παίδες λοιπόν, που γυμνώσατε ψυχή τε σώματι.

Σκηνοθεσία: Κώστας Γάκης

Μουσική: Κώστας Γάκης

Παίζουν οι ηθοποιοί: Προμηθέας Nerratini-Δοκιμάκης, Λευτέρης Καταχανάς, Νάνσυ Μπούκλη, Στέλλα Νούλη

στο θέατρο του νέου Κόσμου

DNA

του Dennis Kelly

Το μόνο που ήξερα για το έργο είναι ότι είναι γραμμένο ειδικά για εφήβους...

Πάω λοιπόν προετοιμασμένη να δω κάτι σχετικό με χάσμα γενεών, γονείς που κάνουν λάθη και παιδιά που κανείς δεν τα καταλαβαίνει. Έτσι να αυξήσω λιγάκι τις τύψεις μου γιατί δεν έχω αρκετές και να μου τρίψω κατάμουτρα όλα μου τα λάθη.

Όπα, τι έγινε εδώ; Ευχάριστη έκπληξη. Καμία μα καμία σχέση με τα προαναφερθέντα.

Είναι όντως έργο για εφήβους. Όντως αναφέρεται σε θέματα που τους αφορούν. Και η ουσία του "εφηβικού" χαρακτηρισμού είναι να τεθούν ερωτήματα και ο θεατής - έφηβος να σκεφτεί πάνω σε αυτά. Ίσως να τα δει κι αλλιώς.

Εμένα, που πάει πολύ πολύ καιρός που ήμουνα έφηβη, με αφορά; Κι όμως, ναι. Ίσως επειδή είμαι και γονιός. Δε ξέρω. Ίσως γιατί όσο κι αν μεγαλώσουμε κάποια πράγματα συνεχίζουν να μας ταλανίζουν. Η ανάγκη του ανήκειν και τι είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε για να το επιτύχουμε, η δυναμική της ομάδας και το πως ως μέλη μιας ομάδας οδηγούμαστε σε πράξεις που δε θα κάναμε αλλιώς, ο φόβος μας μπροστά στις ευθύνες μας και ο εγωισμός μας προκειμένου να τη βγάλουμε καθαρή. Και τι άνθρωπος πρέπει να είσαι για να αντισταθείς σε όλα αυτά, και εν τέλει μπορείς να αντισταθείς ή ως μέρος ενός κοινωνικού συνόλου ακολουθείς προδιαγεγραμμένη πορεία;

Δεν αναφέρομαι καθόλου στην ιστορία για να μη το χαλάσω σε όποιον δεν το έχει δει, και αξίζει θεωρώ να το παρακολουθήσει κανείς με άγνοια του τι μέλλει γενέσθαι. Η παράσταση είναι καλή, ζωντανή, φρέσκια, προσεγμένη, και το έργο προσωπικά μου μίλησε.

σκηνοθεσία: Σοφία Βγενοπούλου

μετάφραση: Έκτορας Λυγίζος

παίζουν οι ηθοποιοί: Μαρία Γεωργιάδου, Παναγιώτης Εξαρχέας, Ελίνα Ρίζου, Άρτεμις Φλέσσα, Στέφανος Αχιλλέως, Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Νεφέλη Ανανιάδη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Αλέξανδρος Λυκούρας

στο θέατρο του Νέου Κόσμου

Γαμήλια Ψευδαίσθηση

του Ερίκ Ασσούς

Μετά από χρόνια γάμου, ένα ήσυχο (;) κυριακάτικο πρωινό, με καφέ, η γυναίκα αποφασίζει να ανοίξει ένα θέμα που για αυτήν ήταν ούτως ή άλλως πάντα ανοικτό. Οι εξωσυζυγικές σχέσεις του. Γνωρίζει ότι υφίστανται, αλλά δεν είναι σίγουρη για τον αριθμό. Αυτός πάλι ήταν σίγουρος ότι η γυναίκα του δεν, αλλά λέει να ρωτήσει. Συμφωνούν να αποκαλύψουν και οι δύο τους σχετικούς αριθμούς, 12 εκείνος, 1 αυτή, επιφανειακά και εφήμερα αυτός, κανονική παράλληλη σχέση αυτή. Και ξαφνικά ο κόσμος του καταρρακώνεται, ότι πίστευε μέχρι τότε ανατρέπεται, και θέλει να ξέρει ποιος. Υποψιάζεται το καλύτερο φίλο του, τον προσκαλεί σε αντιπαράθεση, αποκαλύψεις έρχονται, αλλά το δικό του ερώτημα δεν απαντιέται. Η αμφιβολία θα είναι εκεί να τον τρώει, αυτός που είναι πάντα επιτυχημένος και ότι ποτέ θέλησε το απέκτησε. Ειρωνία; Η εκδίκηση της απατημένης συζύγου επιτέλους; Ή όπως λέει η ίδια ο τρόπος της για να τον κάνει επιτέλους να σταματήσει; Η δύναμή της; Και αυτή που από την αρχή γνώριζε γιατί το δεχόταν; Τον αγαπούσε τόσο ή φοβόταν να πορευτεί μόνη της; Όπως λέει και ο πιθανολογούμενος εραστής της

αλλιώς η σιωπή του ενός, αλλιώς η σιωπή των δύο

ίσως εκεί να κρύβεται η απάντηση, στο φόβο της σιωπής του ενός. Ίσως πάλι όχι. Όλα μένουν ανοικτά, κι ο καθένας καταλήγει στα συμπεράσματα που θέλει. Γεγονός βέβαια παραμένει ότι πολλές φορές οι άνθρωποι επιλέγουν να είναι μαζί και να αλληλοπληγώνονται. Καθείς και οι επιλογές του. Καθείς και οι ψευδαισθήσεις που τον βοηθούν να πορεύεται.

Ωραίο κείμενο, με λεπτό χιούμορ, ατάκες μαχαίρια που εκτοξεύονται μεταξύ τους, οι τρεις ηθοποιοί εξαιρετικοί κατά τη ταπεινή μου άποψη, η δε στιγμή που η κα Υψηλάντη θυμάται στιγμές του παρελθόντος, με φωνή ήρεμη, καμιά έξαρση, τα μάτια της βουρκώνουν και πέφτει ένα δάκρυ μόνο του, τι να πω.

σκηνοθεσία: Νίκος Σακαλίδης

μετάφραση: Θωμάς Βούλγαρης

παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Θεοδωρακόπουλος, Αιμιλία Υψηλάντη και Γιάννης Ζαβραδινός.

στο θέατρο Αργώ

Μήδεια

του Ζαν Ανούιγ

Είναι μια από τις αγαπημένες μου ιστορίες. Και ότι σχετίζεται με αυτή την ιστορία, και τη σχέση της με μένα, είναι μια προσωπική αντίφαση. Λατρεύω τη Μήδεια σα γυναίκα, ταυτίζομαι μαζί της, θα ήθελα να ταυτίζομαι μαζί της, μάλλον λόγω του πάθους της, αλλά δε θα ήθελα με τίποτα να είμαι σαν αυτήν, μάλλον επειδή διαφωνώ πλήρως με τις επιλογές της. Καταλαβαίνω πως οδηγήθηκε σε αυτές, πραγματικά τη νοιώθω, αλλά δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα πως μπόρεσε να σκοτώσει τα παιδιά της. Αντιπαθώ τη πορεία του Ιάσονα, κι όμως ονόμασα έτσι το παιδί μου. Ίσως να αγαπώ τόσο αυτή την ιστορία γιατί είναι βαθιά ανθρώπινη, και βαθιά ελληνική. Και εγώ ένοιωθα, πάντα, έντονα την ανθρωπιά μου, με τα λάθη μου και τις αντιφάσεις μου, και ένοιωθα, πάντα, απελπιστικά ελληνίδα, με τα επιπλέον λάθη και πάθη του λαού μου. Και τόσο υπερήφανη για αυτό. Σας λέω, οτιδήποτε γύρω από τη Μήδεια είναι για μένα μια αντίφαση.

Στη σκηνή έχει στηθεί ένα ρινγκ. Εκεί μέσα η Μήδεια και ο Ιάσονας κατασπαράζονται στο τώρα και διηγούνται πως κατασπάραξαν ο ένας τον άλλον σε όλα τα χθες. Είναι σίγουρο ότι αγαπήθηκαν, πιθανότατα αγαπιούνται ακόμη, και αυτός είναι αρκετός λόγος για να διαλύσουν ο ένας τον άλλον. Κι όσο κι αν ο Ιάσονας επιθυμεί να ξεφύγει από αυτή τη σχέση αλληλοκαταστροφής, δε θα μπορέσει ποτέ να ξεφύγει. Τα χέρια του πάντα θα αναζητούν τη Μήδεια. Αφού το ξέρεις Μήδεια, είναι ανάγκη να του σκοτώσεις τα παιδιά; Αφού το ξέρεις, όταν έχεις βιώσει μερικά πράγματα, δε μπορείς ποτέ να τα αφήσεις πίσω σου και να προχωρήσεις, το ξέρεις ότι ούτως ή άλλως είναι καταδικασμένος να υποφέρει. Αλλά δυστυχώς και οι δύο τους είναι άνθρωποι, και καταδικασμένοι να φέρονται ανθρώπινα.

Αλλά θα αποστρέψω το βλέμμα μου από όλη αυτήν την ανθρώπινη πάλη και θα κοιτάξω τη γριά παραμάνα, που θέλει να ζήσει, έχει τόσα όμορφα πράγματα ο κόσμος, μετά τη νύχτα έρχεται η μέρα, και θα φτιάξουμε καφέ, και μέσα σε όλο το τρεχαλητό και τις δουλειές της μέρας, θα βρούμε μια μικρή στιγμή, μια τοσοδούλα στιγμή, να ξαποστάσουμε κάτω από τον ζεστό ήλιο, δικαιωματικά, και είναι κι αυτό μια άλλη όψη της ανθρωπιάς μας, δικαιωματικά.

Και θα παραπαίω ανάμεσα στη Μήδεια και τη παραμάνα εσσαεί, και ούτε κι εγώ, όπως και η Μήδεια, πρόκειται να φύγω αλώβητη από εδώ.

Όμορφη παράσταση, πολύ ωραίος χώρος, πρώτη φορά που πήγαινα, κι ευχαριστώ πολύ τους συντελεστές για τη βραδιά. Και σε άλλα.

Σκηνοθεσία: Πέτρος Νάκος

Παίζουν οι ηθοποιοί: Μίνα Χειμώνα, Πέτρος Νάκος, Αλέκα Τουμαζάτου, Χρήστος Χαρμπάτσης, Σίμος Κυπαρισσόπουλος

Μετάφραση: Altera Pars

στο θέατρο Altera Pars

Η Μπέμπα

μονόλογος του Δημήτρη Τσεκούρα

Η ζωή μιας γυναίκας αντίστροφα σε επεισόδια. Το τι μέλλει γενέσθαι γνωστό, το παρελθόν επίσης. Και μια σκηνή γεμάτη παπούτσια. Και κάθε ένα από αυτά μια ιστορία, κουβαλάνε στα βήματα τους πολλές στιγμές. Ωραίο αυτό, η ζωή μας μέσα από τα μάτια των παπουτσιών που περπατήσαμε, που λιώσαμε περπατώντας, τρέχοντας.

Υπόδημα είμαι.

Που θα πει αχθοφόρος Ποδιών

... Βημάτων

... Λάσπης

... Ανθρώπων

και να προσθέσω εγώ ...ζωής και θανάτου, άμεσα συνυφασμένα, εξαρτημένα, το ένα δίχως το άλλο να μην υπάρχει, να μην έχει λόγο ύπαρξης, η υπόσταση του ενός να οφείλεται στο άλλο και συνάμα η υπόσταση του ενός να ακυρώνεται από το άλλο.

Τα πόδια όμως είναι στο σήμερα, τώρα τα βλέπεις, τώρα σε πάνε, το χθες είναι στη μνήμη (ή και στη λήθη όταν έτσι μας συμφέρει) και το αύριο στη σκέψη που ελπίζει, φοβάται, φαντάζεται. Τα πόδια είναι κομμάτι του σώματος που επιμένει να υπάρχει, και επιμένουν να σε πάνε, όπου κι αν είναι αυτό. Το μυαλό πασχίζει να μείνει μαζί με το σώμα, με τα πόδια, να πηγαίνει μαζί τους, κι όλο ξεγλιστρά αλλού, στο χθες και στο αύριο, στη μη ύπαρξη, και το τέλος και η αρχή να μπερδεύονται, να αντιστρέφονται.

Η γυναίκα, αιωνεί μπέμπα, υπάρχει, σκέφτεται, ζει, πεθαίνει, συγχρόνως όλες τις στιγμές της. Και θα τα κάνει όλα, θα ερωτευθεί, θα χαρεί, θα ραγίσει, θα βάλει πολλά γκολ και πολλά δοκάρια, και πάλι ξανά, γιατί πάντα υπάρχει και άλλος χρόνος, χρόνος που χωρά, περιέργως πως, συγχρόνως, και το τώρα, και το χθες και και το αύριο, μέσα στην ίδια στιγμή. Ανεξεραίτως.

Σκηνοθεσία: Ορέστης Τάτσης

Παίζει η Ναταλία Στυλιανού

στο Θέατρο Στοά

Αιώνες Μακριά από την Αλάσκα

του Άκη Δήμου

Η Αλάσκα είναι ένα παγωμένο μέρος, σωστά; Και οι ψυχές που εκεί κατοικούν τι κάνουν άραγε; παγώνουν κι αυτές ή μπορούν και αντιστέκονται; Και γιατί επέλεξαν εκεί να κατοικήσουν; μήπως ήθελαν να παγώσουν; να γλυτώσουν από τη κάψα;

μήπως, λέω μήπως, όσο κι αν ποθούν να παγώσουν είναι καταδικασμένες να αντιστέκονται;

Η Βιολέτα καταφτάνει στο φουαγιέ(;) ενός ξενοδοχείου, κουβαλώντας μια βαλίτσα. Ήρθε να συναντήσει έναν άντρα, της είπε να την περιμένει εκεί κι αυτός κάποια στιγμή θα έρθει. Στο φουαγιέ μόνος σύντροφος, ένας μουσικός που παίζει στο πιάνο, ένα αυτί να ακούσει την ιστορία της, την ιστορία μιας καλλιτέχνιδας που επιβιώνει ως αρτίστα ενός νυχτερινού κέντρου ονόματι Αλάσκα.

Όσο για τον άντρα, η Βιολέτα, πιστεύει και δε πιστεύει ότι θα έρθει, δεν έχει σημασία εξάλλου, τώρα, μπορεί να κάνει μια παύση στη ζωή της τουλάχιστον, για λίγο να ελπίζει ότι με αφορμή τον άντρα θα φύγει από την Αλάσκα. Το τώρα έχει σημασία, το τώρα της γλυκιάς αναμονής, της γλυκιάς ελπίδας που ακόμη έχει το δύνανται μέσα της.

Η Αλάσκα βέβαια είναι πάντα εκεί και σε προσκαλεί κοντά της, πάντα είναι έτοιμη να σε δεχθεί, να σε αποδεχθεί, και πως να της αντισταθείς; Και τελικά η ψυχή τι ποθεί; Να αντιστέκεται ή να παγώσει; και μπορεί ποτέ να καταφέρει να μουδιάσει παγώνοντας ολάκερη; μπορεί;

Αχ ζωή που αρχίζεις με ζήτω! και καταλήγεις με ήττα.

ή να το παραφράσω λίγο, να ταιριάζει και να μιλά σε μένα, αχ ζωή που όταν άρχισες ζητούσες τα πάντα όλα και στο τέλος μου έδωσες τόσες ήττες.

Πάντως, και μιλάω εκ πείρας, ο μόνος που μπορεί να σε κρατήσει μακριά από την Αλάσκα, είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, κι αυτός ακόμη, δε σου χαρίζεται, κερδίζεται. Το πως, παραμένει ακόμη μυστήριο, σε μένα τουλάχιστον.

Κι η Βιολέτα το ξέρει, βρίσκεται εκεί γιατί περιμένει έναν άντρα, περιμένει να τελειώσει κι αυτός ο άντρας.

Απλά για τώρα, μόνο για λίγο, μπορεί να μείνει μόνο για λίγο μέσα στη γλυκιά αναμονή της ελπίδας;

Παίζει η Πέμη Ζούνη

στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου

Σκηνοθεσία: Πέμη Ζούνη

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

στο θέατρο Κάππα