99%

του Άρη Δαβαράκη

Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε, στη σκηνή μέσα σε ένα κλουβί οι ηθοποιοί, κάθονται, περιφέρονται, κουβεντιάζουν μεταξύ τους, τσουλάνε το χρόνο. Εμφανίζονται οι δεσμοφύλακες με τα γκλομπς. Κλείνουν τα φώτα, απόλυτο σκοτάδι, ησυχία. Και ξαφνικά ο ήχος των γκλομπ που χτυπάνε στο σίδερο, να μη ξέρεις από που θα σου έρθει ο επόμενος κρότος. Τρόμος. Μιά ελάχιστη αίσθηση από το να είσαι κλεισμένος σε ένα κλουβι, και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι να ακούς θορύβους, να ακούγονται τόσο κοντά, να νιώθεις να τραντάζεται το είναι σου. Πόσο κράτησε; Ένα λεπτό; Δύο; Μου φάνηκε αιώνας, πέφτει το φως στη σκηνή και πέρνω βαθιά ανάσα ανακούφισης. Πως το αντέχουν οι φυλακισμένοι ολόκληρη νύχτα; Συνηθίζουν άραγε;

Το τελευταίο βράδυ πριν την αποφυλάκιση τους, τέσσερις κρατούμενοι, λίγο πριν ξανααποκτήσουν την ελευθερία τους. Το θέλουν. Το φοβούνται. Η τραγωδία του να μην έχεις που να πας, να μην έχεις κάποιον να σε περιμένει, μόνο τα φαντασματα του παρελθόντος, των λαθών σου, της ζωής σου, των επιλογών σου. Στην αρχή όλοι λένε πως θα αλλάξουν ζωή, θέλουν να αλλάξουν ζωή, αλλά τελικά η φυλακή είναι μέσα μας, και εμείς δεσμοφύλακες του εαυτού μας, αποφασίζουμε εν τέλει να μείνουμε δέσμιοι των δαιμόνων μας.
Αυτό που ζούμε λέει είναι μόνο το 1% της πραγματικότητας. Το υπόλοιπο 99% είναι κρυμμένο πίσω από μια αυλαία του μυαλού, δε το βλέπουμε, μόνο ίσως να νιώθουμε την υπαρξή του, κι όταν είμαστε ευτυχισμένοι, είναι γιατί στιγμιαία ήρθαμε σε επαφή με αυτό το 99%. Το θέλουμε, το αναζητούμε αλλά δεν έχουμε το κουράγιο να το βιώσουμε.
Κάποτε οι άνθρωποι έπρεπε να βρού κουράγιο για να πεθάνουν για μια ιδέα, τώρα ψάχνουμε το κουράγιο για να ζήσουμε. Ανατριχιαστικά αληθινό.
Μέσα μας έχουμε δαιμόνια που κατοικούν και για να μπορέσουμε να αγγίξουμε τη ζωή, αυτό το άπιαστο 99%, πρέπει να διώξουμε αυτά τα δαιμόνια. Δύσκολος εμφύλιος, πως να τον κερδίσεις, όταν το μόνο που πραγματικά είναι ορατό είναι το γνωστό, το τετριμένο, αυτό που συνήθισες, πως να πιστέψεις σε ένα όνειρο; Και να βρεις το κουράγιο να το πιστέψεις;

Άγγελους έχω γνωρίσει πολλούς, κανέναν όμως δεν έκανα φίλο
Τι δουλειά έχω εγώ στον ουρανό
Δαίμονας εναντίον εαυτού

Πράγματι, τι δουλειά έχω εγώ στον ουρανό; Ανοίγω το κελί και πίσω μπαίνω, εκεί που ξέρω πως να ζω. Κι αν ο χτύπος του σίδερου μέσα στο σκοτάδι φαντάζει τρομαχτικός, τόσο καλά τον ξέρω, που σπίτι μου και πατρίδα μου γίνεται εν τέλει ο φόβος αυτός.

Μου άρεσε πολύ η παράσταση και το κείμενο. Και η ατμόσφαιρα. Είχε κάτι από Μπρεχτ-Βάιλ και η κυρία Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, κάτι από Lotte Lenya. Και αναμφισβήτητα πολύ κατάθεση ψυχής. Και αυτό με άγγιξε.




Σκηνοθεσία: Νίκος Σούλης
Παίζουν οι ηθοποιοί: Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, Τάκης Μόσχος, Περικλής Ασημακόπουλος, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Τάσος Τζιβίσκος, Μιχάλης Χρήστου.

στο θέατρο Χυτήριο